|
خورگان کیست، خورنگان کجاست؟
**************************************************
برگزیده ســروده های اینجـانب در(ادامــه مطلب)آمده است. «نقدینه» دل سروده های از منصورقاسمیان نسب -----------------------------
فسا1391
********************************** هرکارکه بانام خـداوند شدآغاز باخاطرآسوده بشد فیصله پرداز ------------------------------ به نام خداوند بخشنده ی مهربان که هـستی از او یافت نام ونشـان خــداوندِ مهـــر و مه و اخـتران خــداوند روز و شب وآسمــان خـدای زمین و خـــدای زمـان خـدایِ تـوان بخشِ روح وروان بـرای هـدایت براین بنـــدگان زرحمـت رسانیـده پیغمبــران الــهی به شــکرت ندارم زبان ببخـــشای بر عـاصــیِ ناتوان دراین راهِ دشــوارِ بی حد کران سبک سـاز برمن تــو بارِ گــران خـدایا به منصـــور یاری رســـــان به مجموعه شعری که شدنقدِجان ----- بی پـرده می گـویم ، دلـم پروا نـدارد آری تــو هم مـثل منی ،حاشــا ندارد الله اکبــرگفتنِ من، جـــــزریا نیست درسینه ام نقشِ خــــدائی جــا ندارد دراشتــراکِ کسب وکـــارِ ما و شیطان دیگـــر توکّــــل بر خـــدا معنـــا ندارد آن از نمــــازِ صبح و شـــامِ بی تأمّل این از ریا، کـــه عـــامی و دانا ندارد آن روزشیطان بی جهت فـــریاد می زد من جــای او،اوجــای من دعـوا ندارد ازیکّه تازی هــای من ، شد آسمان تنگ یعنی دوعـــالم روی خـوش از ماندارد شیطان تمامِ حرص وجوشش منصبش بود آن جایگاهـی کــه دگــــر، فردا ندارد من لعن شیطان می کنم دراین لبـــاسم شش پای شیطانم که خـود یک پا ندارد ترسم کــه من هم رانده ی درگـاه باشم چــون درحـریمِ حضــرتش، امّا ندارد فـــردا همین شیطان، مرا بازی بگیرد فـردا چــرا، امـروز هم، ای وا ندارد کوتاه کن این قصّـــه یِ تلخِ دروغین عــالم برای مهــربانی جــــا ندارد ------ پا می شـکند ، دست عصـا می گیرد یاآنکـه کسی ، دست شمــا می گیرد وقتی که دلت شکست ، همراهی نیست تنهاست دلت ، دستِ دعـــا می گیرد ----- مـا به رویِ آب ، منــزل کرده ایم چشمِ جانِ خویش، بر گِل کرده ایم دیـده از رویِ حقــایق بستـه ایم گـوش بر فــرمان باطل کرده ایم روزو شب مدهـوش دنیاگشته ایم عمــرخـود بیهوده زایل کرده ایم مِهــرجانان از دل خـود بـرده ایم مِهـرخاک مُـرده در دل کـرده ایم حُبّ مال وجـــاه در سر پروریم گـوئیا خـود کارعاقــل کرده ایم باد برما حیف وافســوس و دریغ زین مصیبت هاکه حاصل کرده ایم منزل منصـــور جایی دیگر است بی جهت ،منزل به منـزل کرده ایم ------ زایــرم زایرِمشتاق،کـه صبـرم به لب است هاله ی زردکه محتاج به مهتابِ شب است آمـد از فاصــله هـائی که گمـانم نرسیـد حـال من ازسـرزلفـان سیاهش سبب است رویِ پیـراهـنِ تب خـالِ تنم، نقشی نیست آنچـه بینی اثرِ فاجعـه ی زخـمِ تب است مهـربان بود و ادب رایحـه ی جانش بود دل من با نگـهش باز عجب درعجب است یادگــاری زتـو در سینـه نگـه می دارم که دمـادم همه جـا نامِ تورا ذکرِ لب است ------ امشب ای لُکنتِ غـزل ، واشو طـــرحِ دیگر بریز و بَلوا شـو تا کنــد عاشقی ، دوبـاره دلم دست در دامــنِ معمّــا شـو دست مگـذار در پنـاهِ چـراغ خـودنمائی نمــــا و غــوغا شـو تارسـد شعرِجان به اوجِ بلوغ قطـره قطـره ببارودریا شـــو بــرتبِ زردِ درگلــو خفــته مُعجـــزسـامریّ و موسی شو نکته نکته به دفتــرم بنــویس شاهدِ شعـــروشـورومعنا شو ------ دنیـــا به کامِ کولیِ ولگــردِ شهــرماست آن خالی ازحیـــا ،که پــدر را فریفته است با ظاهــــری پلیدکه شیــطان غلام اوست مشغول اوست همچوخودی راکه شیفته است همچون عروسکی ،به خـــودش فخــرمی کند با کبـر و ناز بر من و تــو خنــــده می زند در زیـر پلک های خطــــــا کــار هرزه اش صـد طعنـــــه برحیـای تو و بنده می زند باور نمی کند که چنین فخــــــر هرزه گی روزی بلای جان کثیف و پلیــــــد اوست بی ریشه ای که تـازه به دوران رسیــده است دوران ندیــده ای ست که هرروز عید اوست ------ شهـراز غلغلــه ی خلـق، پرازغم شده است زین همه زاد وولـد ، شهـرجهنم شده است یکّــه تازی شده فرهنگ،سلامت شده سَمّ شاخـه ی سبزِ امید من و تو خم شده است آبــــرو ریــــــزی و بـر تافتـــن و َفحّــاشی بهـر هــربی ســروپا ،حقّ مُسلمّ شده است درخَمِ کـــوچـه وپس کـــوچه ی بی انصافی طَعنِ هربی سـرو پا، روزیِ آدم شــده است اعتـراض تومســاوی است به درگیری وقهر کری وکـوری ولالی به تومرهم شــده است حق کجا نان ونمک،مردی وانصاف کجاست؟ حقّ وباطــل مُتلبّس شده ، درهـم شده است گربمیـری تو ازاین غصّـــــــه، نــداری گنهی شهـرفـرهنـگی ما، لالــه ی ماتم شده است درنفس تنـگی این شهـــر،کجــــا هم نفسی شب این شهـر، تبِ تهمتِ مـریم شده است یاد دیـــروز من و پیـــرِ سرِ کـوچـه به خیر یادگار شرف ومهــر و وفـــا کم شـده است ------ جهــان تاریک ودل،درپرده ، سَئما زظلمِ لاشـه هـــای لات وعُــــزّی بیابان وسیــــاهـی ،آتش و دود تمام دشت را، پوشیــــده غَبــــرا بـــرای کشتـنِ دشتِ شقــــایق صـدایِ گــرگ می آید ز صـحـــرا صـدایِ شیهـه یِ اسـبانِ جنــگی غــریوِ تنــــد باد و اشکِ عَبـــرا علم، شمشیر، نیـــزه ، تیـر، پیکـان چه همخـوانی نموده . شور وشیدا سـر و دست وتن و انگشت و بازو به خون افتاده،حــق را کرده معنا فــرو برده است .چنگالِ شقـاوت به خـونِ پاکِ فــرزندانِ زهـــــرا لب ودندان ومشک وتشنه ی عشق جوانمـردانه ، ســــر در پای مـــولا کنــار علقــمه ، دستِ رشیــدی جدا گــردیده ، از بیـــدادِ اعــدا سواران یک طـرف ، مستِ هیاهو سوارِعشق ،آن سو،مانده تنهـــا میانِ دشتِ حشت زا ، سـواری نموده ، با خـدایِ خویش سـودا درآن بُحبوحه ی سختِ جـدایی کنارش مـرد وزن ، ازآلِ طــاها چه خوش مهمان نوازی کرد رافِد رافد= دجله وفرات ، رافدین که شرمش تا ابد بـر بامِ دنــــیا درآن هنگــامه ، سیمـای شرافت به خون خویشتن ، فرمـود امضاء -------- ای جان فدایِ زخمِ دو صـد پاره پیکرت ایمان خجــل ز مشـــرقِ آیینه گسترت من با که گویم این غمِ جــانسوز ِالتهاب دشمــن فـــزون زریگِ بیابان ، برابرت گلهــای سربــریده وزخمِ عطش، عطش درپهن دشتِ توده یِ غمگین، شنــاورت یک کــاروان، ستاره ی افتـــاده برزمین برگِــردِ مــــاهِ نیم شـده، نیمِ اکبــرت فریادی ازگلویِ شــطِ خـون،شنید دشت آن دم که مـوجِ آب ،زکف زد بــرادرت درپیشِ چشــمِ شب زدگـانِ سیـاه روی آن ناکسانِ گرگ صفت،خیـــره برسرت بایک هجــوم پیـکرپاکت گــلاب شد عطری که اشک گشته به چشمانِ مادرت شدضـــامنِ تداومِ دین ، تا قیــامِ حق خونِ گلویِ ناز دانه گهربارِ اصغـــرت ---- اباالفضل مـردی که کوه ازهیبتش درحیرت آمد دریا ز هُـــرمِ آتشش در غیــرت آمـد گُــرد دلاور بیشـــه ی خیبـــــرنشانی که اورا نشان از باب اختـرسیـرت آمد وقتی قنوت چشم هایش گشت خاموش عرش وفلک از کارخـود درحیرت آمد عبـاس می گـــویم اَبَـرمـــرد رشیـدی که افلاک را از صـولتش در صَیـرت آمد مردان اگرمـردی است باید از تـوگیرند ورنه کناری رفتـه از خجـلت بمیــرند آزاد مـــردی را رقـم زد دست هـایت این ســـروها ی بسته پا درجـااسیرند من شـرم دارم با دوچشــم شـرمشارم چشمم به چشمان شبیخـونت سپـــارم ای آسمان کـــردارِ روزِ جــان فشانی تازنـده ام چشـــم از َولایت برنـدارم دستان من سُست است ودنیاکرده مغرور کی دردودست آسمــــان گسترفشارم عبـاس ای اوج عطــوفت،مهربان مـرد درهشت باغ عافیت هم بی توام ســـرد ای صولت دین ای همای باغ رضــوان ای بال هــای مهـــربانی ،آسمــان نَرد ای چشم هایت مظهــرشمس ضحی کو بازوی نامــرد افکنت با کــوهی ازدرد منصـور درروزجــزا چشمش به دستت آیاشـود بایک نظـــرافشانی اش گــرد ---- ای روحِ بلنـــدِ آسمانی معنــایِ کـــلامِ زندگــانی ای ازتوطلوع صبح روشن گلچـهره ی صبحِ نوجــوانی ای جلوه حُسن واسوه خُلق خیـــرالبشــریّ ودلستـانی باآن نمـــکین رُخِ مَلیــحَت شیرین لب وهم شَکــردهانی ازسینــه ی پـاک عنبـرینت بویِ خوشِ گــل دَهَد نشانی برعالمیــان همــایِ رحمت تاج ســر و افســرِ جهـانی سیمای بهشت جلــوه دارد زان چهـره ی پاک وارغوانی برجمع جهــانیان تـو سَروَر پیغمبـرمُلک وانس وجـانی معــــراجِ تو اوجِ معنویّت چـون ماه به اوجِ کهکشانی فـردا زِ عطــوفت و کرامت بـروحشتِ حشـرِسـایه بانی ختمِ رُسُل وعُصاره ی عقل درمُلک مَبــاد چـون توثانی مقصـودِجهــــان وآفرینش ای شمـس وضُحی ی آسمانی منصـــورم وگشته عمر،فانی دریاب مــــرا، زمهـــربانی ----- بـرگِ زردِ خــــزان رسیده منم دل زجـان وجهــان بــریده منم آنکـــه خورشیــدِ روشنی انگار پیش چشمش کمــان کشیده منم آنکـــه پیوسته طعنــــه و آزار از زبـانِ کســـان شنیــــده منم گربرانم سخـــن زغصّــه و درد شـرح صــد داستان ، قصیده منم جستجــو هـرچـــه کرده درایـّام ازجـــوانی نشـــان ندیــده منم طــوطیِ سبـــزِ دم فـــرو بسته که ازاین آشــیان رمیــده مــنم گرچه دستانِ خسته ام خونی است بـرگِ سبــز از جهـان نچیده منم همچـــو منصــورِ سـربه دارِفنا هر بـــلایی به جان خـریده منم ------ سر به صحرا ، دل به دریا می کنم مشقِ شب در عشقِ لیــلا می کنم یاد مجنون می کنم با دردِ خـویش هرزمــان با عشق ســودا می کنم فارغ از خویشم ، زدنیــا غافــلم روزو شب هنـگامه برپـا می کنـم هـوشیاری نیست ،درمیـدانِ عشـق من کجــااز عشـق پــروا می کنم نــرگسِ چشمانِ مستش جـلوه گر دیده چـون برروی گـل وا می کنم من به دور هـــاله ی رخسـاره اش قـاب عکس از برگِ گل ها می کنم ----- نشسته گوهـــری درقابی از زر درون پاکی، همایون، دُرجِ احمر اصالت پیشه ای ،نیکـــو مرامی سراندازی به رنگ مهـــر برسر به گلبــانگ جوانی گشته کامل حلاوت در ملاحـت ، نیک منظر ادیبی ، نقشبندی ، آسمــان دل نگاهش در دل هستی شنـــاور فروزان دیده ، عارف دل مقامی ربوبی منظـــری ، تابنده اختر من و اقبال وبخت شـور امروز قبـــای عافیت پوشیده در بر ----- تقدیم به همه ی پدران سفر کرده چقــدرخانه ی خالی برای من سخت است نگـاه ساکت قـــالی برای من سخت است چقـــدرحوصـله ،تا کی صبـوری و طاقت هــوای بی پر وبالی ، برای من سخت است پـدرکه رفت،دگرخــانه رنگ خودرا باخت سکوتِ حنجـره حالی،برای من سخت است تمـــام شــادی من ،ازکنــــار من پـرزد دگــرنگاه اهـــالی ، برای من سخت است رهـــاکنید مــرا ، تاکمــــی نفس بکشم هــوای دور و حوالی برای من سخت است پدر،سـلام ،پــدر ،دیــده را چــــرا بستی ؟ نه خود جواب وسوالی،برای من سخت است تونوردیـــده ی مابـــودی ای پـدر بنــگر عبور یوم و لیالی، برای من سخت است خـدای من ، پـدرم را به باغ رضــوان برد اگرچه خـانه ی،خالی،برای من سخت است کمی به خواب من دل رمیــده مهمــان شو اگرچه خواب خیالی ،برای من سخت است پدر، سکــوت و شــکوه و تلاطــم دریا طلوع فجـــرمحالی، برای من سخت است زسوزِ هجـــرتِ آن گل ببین چه آب شدم نگــاه خیس زلالی ، برای من سخت است به پشت سر نظــرافکن ، ببین که فـرزندان بدون سـایه تعـالی ، برای من سخت است ----- دراطاقی کوچک ،امّا وسعتش یک آسمـــــان عشق بود و شور وشیـــدایی و جمع دوستان می سرود از لاجـــــوردِ آسمان پیغام دوست گوش دل بر پرده های سـوز اســــرار و نهان رقص مضـراب و نسیم نازِ سیم و طبع شعـــر بانگ آوای خـــوش وپــرواز دل تا بی کران گردش سنتوروشــــور و نغمه و اوج و فرود درمخـالف،درهمـــایون ،درسـه گاه واصفهان رِنگ شـاد و گوشـه ی محــزون و آواز سـروش هـــدیه هـای آسمـانی ، کیمــیایی ارمغــان بوســه باران باد بـر دستـان و دستانت وحیـــد پنجه هایت پـرتوان،احساس خوش طبعت روان ------ روزهای من وتو، خسته زپیـــــــرایه و رنگ قصّه ی ماهی و دریا ، سخنِ چشمه و سنگ یادِ دیــــروز که بارسفـرش بست به خیر مانده دردفـــتر ایّامِ من و تـو ، چه قشنگ درد بی دردی وآسـودگی ، از ماست به دور هرنفس شعله ای ازآتش عشق است به چنگ قصه گو، قصه مگو ،زندگی ام قصه شده است آه از این چرخ جفــاپیشـه که دارد سرِجنگ نازِلیلی که خَـرَد ؟عشـوه ی شیرین که َبرَد ؟ خفته در بیشه یِ سرما زده ،آهــــو و پلنگ لنگ لنگان، دلِ صحـــرایِ جنــون پیمایم تاخــورَد این سرپرحـادثه جـو برسرِ سنگ لیـلی قصّـه ی ما ،حســـرت سـودا نخوَرد یعنی از دایره ی عشق گذشته است ز،رنگ من ودل، حسرت فردا ،که چه سازم نخوریم قـاف تاقـاف، اگــرراه شـود برمــن تنگ ----- زمستانِ دلم درحســرتِ گلهـــــای خندانت کویـر ودشت ســـــوزان دلم ، محتاج بارانت ره دیدار سّدکـــــرده است برمن خارِصحرایی اقاقی هـــــای عاشق،سرکشد از باغ وبستانت دراین غوغای دلگیری،که جانها خسته ازخویشند من آشفــــته دل درحسرت گـــرمای دستانت زکف دلـداده ای اکنون ، گرفته شعــله اندرکف نگاهم برعبـــور از ،جاده های ســبز چشمانت درامواج خـروشان،تخته تخته ،کشتی ام بشکست همــان بی ساحلی آورد ،مـا را ســوی سامانت چوگـل جا کرده ای درخــار،اما من به شوق تو به جان خویش خــواهم هر بلا، دستم به دامانت زمستـانم بهـاری ســــاز از نو، تا که جان گیرم توشمع مجلس افـروزی ، بیا منصـــــور قربانت ----- بیــداد از زمــانه ی ناســــازگار دون با خلق روزگـــار، نماید بسی فسـون گاهی پسر،گـاه پدر،هردو خصم جان چون لشکر تتار، فــراهم شود قشـون بی مایه ای به مسند قدرت دهد سرور جای دگــــر، عزیز وگــرامی ، شود زبون جمعی پریش، درپی یک لقمـه نان شب یک دســته راکه مُکنَت دنیا ،زحدّ فزون خوشبخت آن کسی که ،بود درشعاع چرخ بیچــاره آن کسی کــه بود از نَمَط برون درعیش وعشرتند گــروهی به کــبرو ناز تلخّیِ روزگــــار به مسکینِ غرقـه خون خــــویشان و اقــربا زفقیــران خود جدا غافل ازاین حـــدیث ،که دنیاست آزمون یک عــــده پیچــکند و گلــو گیرِ دیگران درحرص وآز مست وخمـــارند ودرجنــون بر روزگــار سفـــــله عــــلاجی ندیده ایم جز صبر،صبـر کـــه نباشـــــد، رهـی کنون ------- این جهانی که به چشم من وتو جلوه گراست باغ و بستان وگلستان که چنین جلوه گراست جلــــوه ی رقص گل وصوت دل انگیز هـــزار نغمه ی طوطی وکبکی که چنین نوحه گراست این نسیم سحـــر و بادِگل افشــان که امروز جلــوه گرهمچــو رخ ساقی شیرین شَـکراست گــرمی و روشنی مهــــر وفــــروزان قشنگ هـــاله ی روشنِ زیبا که به گردِ قمـــراست اختران شب و افســـــونِ درخشانگـــرِ ماه گردش روز وشب وسال که درآن قَـَــدراست عنصـــرآب وگِل و آتش و باد از پیـــــــوند که وجــود همه اشیاء جهــان زان اثــراست همه ازقــدرت بی چون وهمانند خـــداست که به تدبیــرو به تقــدیرجهان راهبــراست آنچه درعالـم هستی است، ثنا خــوان وی اند دل منصـــور به عشقش نگران در سحـراست ----- زفتنــه ی دل عاصی کشم دمـــادم آه درون سینــه نـدارم به غیـــر بیتٍ باه کسی ندیده ونشنیـده دشمنی با خویش مثال من به ضـلالت ، به دشمنش همراه خِرَدکجاست ؟ که راهی نمایدم به طریق کجاست خضــر رسانَد مرا به آن درگاه بسوخت خرمن هستی وحاصل همه عمر شــراره های گنه می کشد مــرا به تباه شبی به نالـه و زاری ، گنــاه می شویم به روز دربــدرم ، تا کنم دوباره گنــاه چه جای امنیت وعافیت به جامانده است که دیو رقص کنان می زند به منـــزلگاه گذشت قافـــله ی عمــر وکاروان و مرا فرو شده است ، به پا خار ومانده در بیراه امید عفـــوز درگاه آن خطا پـوش است که نیست ملجاء و آرامشی ، جزآن درگاه مرا نبــود امـــــیدی ، به گاهِ بیــداری زخـوابِ حسـرتِ منصور کی شدی آگاه ---- رو ســوی صحــرا کرده ام ، تا بردلم احسان کند باشـــدکه دشت بی کران ، رحمی براین نالان کند شاید نسیمــــی جانفــزا ، درد مــرا سـازد دوا از دل بَرَد انـــدوه را ، جــانِ مـــــرا درمــان کند شـاید که گلگشت چمن ،این باغ و دشت ویاسمن چون غنچـه ی بشکفته لب،لب بسته ای خندان کند شـــاید که مـــرد باغبان ، بادست های مهــربان مـرد اسیـرخسته ای، در بزم خــود مهـــمان کند شاید که مـــرغی نغمه خوان، در زیرسقف آسمان با نغمــه های خـود مــرا ، هم ناله با مستان کند شــاید مـدد ســـازد مــرا ،دستی بر افــــرازد مـراازغیب آید هـاتفی ،این هجــر را آسـان کند شاید بیاید ازسفـــر، خضــر مبـارک پی سحــر تاآن که او"منصـــور " را آزاد اززندان کنـــد شـاید اجــل همت کند، این قصـّه را پایان دهد این جــان ارزان داده را ،قـــــربانیِ جانان کند ------ روزی از اینجـا ، لاجــــرم باید سفــرکرد ازبهـررفتـــن ، خـــویش راآمــاده ترکرد پیک اجل درگوشِ جان چاووش خوان است باید از این پیغــــام احساسِ خطــر کـرد این راه،راهِ مــــرگ ، راهِ سرفــرازی است زین ماجــرا باید عــــزیـزان را خبـر کرد چنـدی به ســـوگ و مجـلس یاران نشستیم یکدم به حـــالِ خویش باید نغـمه سر کرد از راه آخـــر می رسد، آن روزِ موعــــود امـــروز باید بهــر مهمـان ترک ســرکرد این ناز و نخــوت ، سرکشی گـردن فـرازی درراه وصـــل دوست باید مختصـــرکرد چون خاک ما پا مال هر باد است وطــوفان بایدغـرور و خــود ســری ازسر به درکرد درپیش پایت کــن نظــر،خــاک عــزیزان گلهــای دیــروزند ، پس باید نظـــرکــرد عبـرت بگیــــرازمـجلسِ امـــروزِمنصـور کـزبین یاران رفت وخـــودرا مختصــرکرد ---- به دنیــایی که هرکس،فکرِخویش است وفـاداری ،وفــای گــرگ و میش است مــروّت رخـت بـربست ازمیــــانه مگــرآخــرنه آن ،آیین و کیش است دل هرکـــس محبت جــــوید اینجــا زطعن تنگ چشمان ،ریش ریش است عــــــــزیزان از نظـررفتنـــد امـروز جهــان اکنون به کام ،گـاومیش است پــدر را نیست بر فـــــــرزند رحمی نه کس را پای بند اهل وخویش است ســــلام و تهنیت نقــــدِ کسی هست که ملک وثروت و نقــدینه بیش است نصیب مــردمِ آزاده امـــــــــروز زبدگویان، هــزاران زخم و نیش است نمی ترسنــــــد از روزی کــــــه درآن ســرمستکبــران،چون میش،پیش است پریشـــان گشته افکـــــــارزن و مــرد دل منصـــور هم زین غم پـریش است ---- زعشقت شوروغـــوغامی کند دل هـــوای کوه وصحـــرامی کند دل برای دیدنت، طاقت به طاق است زبس امـروز وفــــــردا می کند دل چو می ترسـد که دیگـر بار، ناکام شــود.صـد شــور برپامی کند دل دمادم تیغ برمن می کشــد عشق ولیکـن ، بازحاشــا می کنــــد دل زمـژگـــان تیر برجـــان می نشاند نظـر برهـر کجـا وا می کنــد دل دمی،ســاید که دل آسـوده باشد ولی درخــواب پیـدا می کند دل نه ازگـــرما و آتش می هـراسد نه خوف ازسوزوسرما می کند دل به سیلاب دو دیده ، روز هجـران دمــادم یادِ دریا می کنــــد دل نگیــرد پنــد ازعاقل در این راه زعقــل و هوش پروا می کند دل چنین سودا که درجانست منصور مرا رســــوای رســـوا می کند دل ----- یک لـحـظه یاددوست به دنیــانمی دهم کُنـــجِ لبش به جنت مَـــأوا نمی دهـم خاموش درکنار بسترغم ، گـــرشـوم فنا این خامـشی به صحبتِ والا نمی دهـــم زانو بغـل گــرفته و نالان به شـوق دوست خوش عالمی است وآن به دلارا نمی دهم آهنگِ شــورودشتی و ماهــورواصفهـان برآن کلام دلـکشِ شیــــوا نمی دهــم آوای مرغکـان چمن،گرچه خوش نواست من این نــوا ، به نالـه ی بالا نمی دهـم سازعـــراق وشعـرو غـزل های عاشقان جــزدرخیال عشق تو ســودا نمی دهم خوش عالمی است ،عالم عرفان ومعرفت این عافیت ، به سایه ی طـوبی نمی دهم منصـورِکـویِ تو ،جانا چه حاجت است من تکیـــه جز به درگه مولا نمی دهم ----- زهجر روی گل ، فریاد و غوغا می کنم امشب چو بلبل جستجـو در بین گل ها می کنم امشب شب هجر است و تنهایی ، من از این ناشکیبایی سلامت جان نبـرده ، فکر فــردا میکنم امشب میان بستر امشب تا سحــــر، بیــــدارِ بیدارم شب قدر است ومن تا صبح احیا می کنم امشب به بالین من آشفته خاطــــر نیست شمعی زار به دردخویش می سوزم ، مـدارا می کنم امشب شکسته بخت و یینه ، دراین خلـوت سرایِ شب چوبخت خـــویش درآیینه پیدا می کنم امشب میان اشک وغـم هرچند ،این کاشانه ویران است به صحـرای جنون ،من خیمه برپامی کنم امشب شنیدم قصد گل چیدن به صحرا کرده ای امشب روانه قاصـــد دل ، سوی صحرا می کنم امشب مـرا گفتـــند جـاداری میـان هردلی ، زین رو به شــوق ماه رویت ،طـــوف دلها میکنم امشب جنون عشق وشب "منصـور " ودرد نا مرادی ها چومجنون فارغ ازخود ، یاد لیــلا می کنم امشب ---- خوشـا شوریدگان عشق یزدان ملایک برتـران، درشکل انسان خوشـا فرخنــده روزان دو عالم صدیقـان آن وفاداران به پیـمان خوشا برســاجدین درگهِ حــق که روزوشب، به ذکرحَیّ سبحان خوشـاسنگر نشینانی که باعشـق شکسـته برج و باروهـای زندان خوشـــاآییـــنه گردانان هستی به نقـشِ آفرینش گشتــه برهـان خـوشا بر پیر مردان صـــــفادل جوانی طی نمــوده سهل وآسان خوشــا بر نوجوانان خــدا جو که در آغـاز ره پاکــیزه دامـان خوشــا قربانیان مسلــخ عشق سـروجان درره حق کرده قربان خــوشا بر تائبـــان دل شکسته که چون منصور می نالند این سان من ازبی دانشی گـم گشت راهم مرا بنمــــا خـــــدایا،حـال آنان ----- شب است و دست آرزو به پیش رو گرفته ام زآب چشـــم و دیدگان خود وضو گرفته ام نداد اگرکسی مــرا ، زجام باده ، جرعه ای زدستِ ساقـیِ جهـان ، سبــو سبو،گرفته ام نریزم آبــروی خـود ، به پیش پای هر خسی که این مقــام و آبــرو ، زآبِ روگــرفته ام ز،رنگ وخدعه وفریب وصبغه ، بین مراجـدا زهم نشین خود شبی که رنگ و بوگــرفته ام به سینه گنج عافیت، به دل امید عاقبت زگریه ی شبــــانه و زهای و هو گرفته ام یقین که حـاجت مــرا ، زلطـف خود برآورد شبی چو حلقــهی درش ، به آرزو گـرفته ام طبیب اگر دوا دهــد ، مـــریض را شفادهد طبیب را بگو که من ، به درد خـــو گرفته ام به میم و نون و صـاد و واو و را اگر نظر کنی مُقَطَّعَش مخـوان ،که نام خود رفــو گرفته ام ----- فـرو بریز زمــــژگان به هرنــــواای اشک به جان خسته،صفامی دهی،صفــاای اشک تویی نشانه ی درد وتویی نشانه ی مهــر تویی تَبـلوُرزمـــزم ، به هـرمناای اشک به روزحـــادثه ،لختی فـــرو نمی مانی زبان بسته تو دایم ،صــدا کنی ای اشک ز اشک، منــزلتِ اهــلِ دل پدیدار است توآیت شــرف وعـــزّتی ،بهـا،ای اشک تورا خـــدای بهـاداد ومظهــرخود کرد توشــرط طاعت مقبــولیِ دعـا،ای اشک سرود وزمزمه سرمی دهی به شـام و سحر به پای تربت جـانان،خـدا ،خدا، ای اشک نشان ندبه وآب وضــــــوی هـرسحــــری تویی عطا به من از عـرش کبریا، ای اشک ضیاء دیده ،صفـا بخش جـان خسته دلان بشــــوی چهـره ی"منصـور" آشناای اشک ----- فکنـــده آتش شوقت ، شراره دردینم زشورو شوق تو،ای جان هماره غمگینم تویی طبیب و مسیحـــادم و منم بیمار علاج درد گـــران در اشـاره ای بینم کنار بسترو دستی به آسمــــان دارم به یادچشم تو هرشب ، ستاره می چینم سپید بخت من آنگـه توان درآینه دید که در بـرابـــررویت ، نظـاره بنشینم زتلـخ کامی و اقبـال اگـرچه لاوه کنم شَکـَرخیــالِ تو سازد، دوباره شیرینم اگرقــرار من آن شد که با تـوپیـوندم زمـرده مــردم دنیـا ، کنــاره بگزینم اگرچه رخصت منصور برتَفَـُّرج نیست به پاســداری چشمت ، سـواره آذینم ------ ندا می آید ازهرسـو شب و روز زمهتاب وزخورشیدجهـان سـوز زمستان وبهـــاروفصــل پاییـز خــزانِ بــرگ ریزو بادنــوروز زلطــفِ آبِ پاکِ جــــویباران که می غلتد به روی سبزه هـرروز صـــدای جیک جیک هــرپرنده که می خوانند باصـوتِ دل افروز زآوازقنــــاری هــای عـاشـق زغــوغای خوش کبکان مَرمـوز زباران قطـره های رحمت دوست زسیـلِ نا شکیب قـــــوز برقوز ازآن برتر نـدای فطـــــرت آید که شمع جـان انسان زوست افروز که ای انسان بهــارعمـرطی شـد گذشت اختـر،زمستی چشم بر دوز بکن کاری که فردا دست بسته است چــه اندازی به فـــردا کارِ امروز چه می دانی که فـــردا زنده مانی غنیمت دان که رفت ازدست دیروز زآیات الـــهی گیر هــــر پنـــد اگرخـواهی شوی منصــو ،پیروز ------ آن ناله های نیمه شبی خود بهانه بود فـریادوشوق عشق به اوج کرانه بود سجّـــاده ی نماز چـودرآسمـان عشق آن شب میان خیـل ملائک روانه بود می رفت تا به اوج به دریای التجـاء آنجــا که ازصفـای درونت نشانه بود ------ به زانوی ادب، درمحضرت بنشسته ام امشب کمر بر خدمت و دستـار برسر بسته ام امشب نظربرچشــم نازت دارم و گوشم به فرمانت به خـال هندویِ زیبای تو، دل بسته ام امشب شبِ قدر است وقدرخویش بایدکرد افزون تر از این رو تاسحرازخویشتن، وارسته ام امشب چوامشب ازلب لعل تومی گیرد حـلاوت جان لب جام وخم وساغـر،سبـو،بشکسته ام امشب زبهـرجرعـه ای دیگـرنخــواهم مِنّتِ ســاقی به دریای شراب بی کـران ، پیوسته ام امشب همه عمرم فـدای لحظـه ی گرم وصـال تو که ازتکـرارســردِ زنـدگـانی،خسته ام امشب به جمع دوستانت،گوشه ای منظـورکن منصور نمی دانم تـرا،من ازکـدامین دستـه ام امشب ------ هـذیان غـــــزل ،تبِ سـرودن دارم دلشـوره ی عشق وشوق بودن دارم پاشـــوره کنــــید ، بالِ پـــرواز ِمرا زیـرا که هــوای ِ پرگشــــــودن دارم ------ باگوشــه ی چشـــم دیــده بردردارم دیـــدار تــو را همیشه درســـردارم شعـری که نوشته ای توبا شورونشاط برصفحـه ی دل ،گوشـــه ی دفتر دارم. ------ تودر چشمی ومن درچشم مستت تو مَی میــنوشی ومن مَی پرستت اگر ساقی یک امشب مرحمت کرد بریزم هـر چــــه دارم پیش دستت ----- عجیب ،حالت دنیــا ندیــده ها داری هـوایِ تازه به دوران رسیده ها داری طلـوع در تـــو تمنــای ِکس نمی باشد غـروب ِغربت دلگیـر مـــرده ها داری ------ هر چنــد زاهل خویش دلگیـر شدیم محکوم به ضرب ِدستِ تقـدیر شدیم حـاجت به درِلطــفِ تــو باز آوردیم وقتی که میـان ِجمع تحقـیر شــدیم ------- دل خنده زند که نـاز شستم بدهد چـون دشمن ِدیرینه شکستم بدهد رویِ خـوش اگـر باز نشانش بدهم ترسم که دوباره کـار دستم بدهـد ------ دیری است کلیدِ خنـده را گُم کردم حـوّای وجـــــود ،صــرفِ گندم کردم بی تاب وشکسته ولگــدکوب شدم تا گـریه برای ِفهـــــمِ مردم کــردم ------- یک عمـردویده ام، بـه منزل نشدم باخاصـه وعام هیچ یک دل نشـدم رو،خاطـر خــود برای من تلخ مکن صد سـال سیاه ، اگرمن عاقل نشدم ------- این قطـره اسیرِ دستِ اقیـــانوس است این مرغِ رمیده ،خسته دل ققنوس است از جمـع کســــان بـَرید وخاکـش بکنید کاین سکّــه ی یادگارِ دقیـــــانوس است ------- باید که نوحــی دیگــر از دریا برآید مــوسی مَرامـی از دل این نیــل زاید عیسی به پیمان، دست ِاحمد را بگیرد تا مشکلِ این قــومِ بی ایمان گشاید ------ گرحوصله ای مانده تورا ای شبگـرد فانوس به دست گیر ودرکوچه بِگرد ازخشت نوشـته هایِ متن دیـــــوار آگاه شـــوی ، نمانده از ما جز گَـــرد -------- ازجهان بینیِ من ، هوی وهوایی مانده است از خدا جــوییِ من برگ ِریایی مــــانده است چه خـیالاتِ محـــــالی ست ، من ودینـداری ازخدا ،دین ِخدا ، نامِ خــــدایی مانده است ------ مرا مپرس ای عزیز هـدیه چـه آورده ام ز بینـوایی خجل ، چون یخ افســـرده ام مورتهی دستم و نیست مــرا تحــفه ای پیش سلیمــانِ عشق پای مـلخ بـرده ام ------ خـوشابه حــال کبوتـــر که بال وپردارد زعشق وعاشق ومعشوق خوش خبردارد بدا به حـــال من وانـــدرون بی دردم که از جهــان فقط آیین دردســـر دارد ------ آن لحظه که ساز جور دیگر می زد اقبـــال سیــاهی به درم در می زد انگارجهان به پیش چشمم شب بود وقتی که دلم به سیم آخــــر می زد ------ بیــا ای جان ز جــا بر دار پرچم جــهانی گشته پـر از درد وماتم چه خوش باشد کنار چـــاه زمزم یٌُصـلی خلـفُکَ عیسی بن مـریم ------ تلخ ابــرو،پنجــــه بررخســـارِ ماه می کشی ای شاهدِ خنجر به دست هیچ می دانی زیوسف چهـــره گان ناخـن خـورشید بشکستن بد است ------- مدعی می خواست تایک باره بربادم دهـد آن خــدانشناس می خواهد خــدا یادم دهد داد بردم در ســـــرای قاضــــی ودادم نداد جــایِ دادی نیست جـز دادِ خـدا دادم دهد ------- از جنس پولک نه،که پولک حُقّـــه بازاست ازجنس گل نه،چون که گل هم رنگباز است بامن بیـــا ازجنس دل باشیــــــم ای دوست همـراه هم ، دمساز هم، این چاره ساز است ------ ازبهـر خــــدا به هم تبانی نکنید پشت ســــرخلـق بـدزبانی نکنید آیینه صفت به من بگــوییدکی ام پشت سرمرده روضه خوانی نکنید
------- تاچند تفرج خوش وسرمست .تو بی ما تا چـند سخـــــــن گفتن در پرده و ایما احساس عجیبی ست ،کمی دلهـره دارم انگار نشسته است به دل نقش تو سیما ------- ای خالق دوگیتی ای چـاره سازودمساز دردم دوا بفــرما درسینــــه ی پر از راز رو پیش کس نیــارم جـز تـو کسی ندارم یک خواهش از تودارم رویم زمین نینداز ------- من ازروی خود سخت شرمنده ام سیـــــه نامه و زشت پـرونده ام سپـــارید این روسیــــاه خجــــل به گوری که با دست خود کنده ام
--------- شدبی نتیجه کوشش من در قـبال تو صد آفرین به حسن وگلی برجمال تو حالا که دست ما نرسد بر وصــال تو تو بی خیال من شو ومن بی خیال تو ---- این هرزه بگیریدوخموشش بکنید آیین ووفـــا ومهـــرگـوشش بکنید این ســـاز بـدآهنگ بگیــرید ازاو باشــورونـوا دوباره جوشَش بکنید ----- من از این پنجـــره ی روبه افـق منتظـرم تا که خـورشید مرامی، شــود آیینه ی من انتقــــام از من ناکـــرده چـــرا می گیری ای توخورشیدترین واژه ی رخشنده ی من ------ من قصــه ی ناگفتـه فـــراوان دارم با خـویش حـدیث ابـر وباران دارم با بغض ِگــلو اگــرچنین می خنـدم از درد مگـو که خـود هــزاران دارم ------ رباعی، قطعه، تندیس ِغزل تو زشیرینی سخن هایت عسل تو گره خــورده است درپیچ زبانم بیا این لُـکنتــم واکــن ، بغل تو --------
سر انـدازت به رنگ لالـه باشــه به دور صورتت چون هاله باشه الهــــــی چشم بد رویت نبینه اگر آن چشم چشمِ خـاله باشه ------ بیا بشنو ،همایون ، نغمه، ماهـور بیات اصفهــان ، دشتی، نوا ، شور ز استـــــاد عــــزیزم، مهــرجـانم وحیـــد جعفـــری استـــاد سنتور ------ ای خالق دوگیتی ای چـاره سازودمساز دردم دوا بفــر مادرسینـــه ی پر از راز روپیش کس نیــارم جـز تو کسی ندارم یک خواهش ازتودارم رویم زمین نینداز ----- ما دهــان ازغبـار سـَمّ شستیم چـون که نامـردِ زعـم توهستیم تا نمکـــدان خـویش بشکستی خـــوب معنـــایِ مـرد دانستیم ----- آن یار که پیوسته صـدایم می کرد درشـادی و غم ،مُدام یادم می کرد امـروز چه شـد که آمد ومی دیدم مانند غریبــه ا ی ســلامم می کرد ------ شب آمــد وپرهای سفیـــدی را چیـد احساس مـــــرا میــان صــد درد ندید وقتی به خود آمدم که صبح آمده بود غم چـادر خــــود برسـرشبگـردکشید ------ انـگار احساسِ غریبـــی در وجـــــــودم سَـد کــــــرده ،راهِ زندگی ،درتاروپـــودم دل را به هرکس می دهم،پس می فرستد رویای دیگر نغمـــه خــــوانـَد درسـرودم ------ مراد من زغـزل ، بی گمان بهانه ی توست قلم به دست من ازشورِشاعرانه ی توست مرا سخن غــزل است و تو را دهان شیرین شمیم دفــــتر شعــرم ،پرازتـرانه ی توست ------ خـدا داند ودل چـه بدکرده ام ره خـالق و خلق سـدّ کرده ام مرا درسیــه چـال زندان کنید خــدا را به حبس ابد کرده ام ------ بیا تا عاشــقی دلبسته باشیم شفا بخش درون ِخسته باشیم من وتو تا به کی بیگانه از هم بیا در باغِ هم گلدسته باشیم ------ من و درد و غم وشهـری هـیاهو من و دلـدار و چشمانی ز هر سو من و افســــانه ی مرگ وحریفان من و تو با هم ، بـاهم مـن و او ------- به ســراغ ِمن دلــخسته، تـوآهسته بیا به کنــار ِمنِ بشکستـه ی دل خسته بیا نه همین لحظه که بیمار به دیدار توأم دائـــم وسرزده و هـردم وپیــــوسته بیا ------ چشمان فلک زهجرتوخواب نـرفت در وادیِ تشنگـــی پی آب نـرفت بی تاب ترازهـرآنچه خـوانی هستم مرداب فـرو بردش و گرداب نرفت ------ تقدیم به طنز پرداز خوب وتوانای کشور استاد راشد انصاری لاری مقیم بندرعباس گلخند به لب به وقت یاری داریم گل بوسه به وقت سوگواری داریم هی خنده بزن ،لبت بشوی از غصه تــا درد ســـر وقــت اداری داریم هرگز غم بی قــــراری دل نخوریم
تا راشــد انصـــــــاری لاری داریم ------ بیـاجان از پلیــدی شستشـو کن دمــی بنشین وبا حـق گفتگوکن نه درمسجـــد ، نه دردیروکلیسا خدا درچشمـه ی دل جستجوکن ------ همین که دل به هـوای ِتو بسته ام کافی است همین که قاب هوس را شکسته ام کـافی است همین که دیده به احســــان کس نـــدارم بس همین که کُنج ِ قناعت نشسته ام کافـی است ------ تا چنــــــــــد دلِ مرا بیـــازاری تو ارثِ پدرت مگــــــــــر طلبکاری تو اینقدر دروغ وخدعه ومکر وفریب یک روده ی راست درشکم داری تو؟ ------- درجشـن ِرفتن ِمن یاران عـــزا نگیرید شوق پریدن ازاین مـرغ هــوا نگیرید حـالاکه من روانـم انّا الیــــه گـــویان این خـوش ترین ترانه از آشنا نگیرید ------- عمـرِ ما فاصــله ی بین اذان است ونمـاز بین این فاصــله ، سرگشته ی نازیم ونیاز ناز ،کم کن که نیازِ تو ،تورا دادرس است تا تورا هست مجـــالی به خدایت پرداز ------ به یاد ِروی ِمــاه ِتو، دلم جــوانه می زند دوبـاره آتـشی درونِ دل زبــانه می زند به دست وپای خودگره زدیم وبازغرقِ تو سرِشکسته، مـوج ِغم به هرکـرانه می زند ------ برچهــره ی گـل نقش خــــدا می بینم اندیشـــــــه ی پاک و بی ریـا می بینم هرشب به سکـوت خلوت سینه ی خود لبخنـــــــــد گلِ روی « سهــا »می بینم
-------- میـــان دوستـــــان آزاده آمـــد به گلــزار ادب شهــــــــزاده آمد نمـــوده نـــــذر مـــولا ابـــریِ دل تمام اندیـشه ، « موسی زاده » آمد ------ بیا که صحـــبت جان در میان است ویادش روح بخش جسم وجان است نشاط دفتــــــرم از شعــرســارا است مسیحــا باغ و گــل «بهـرامـیان» است ------ دردل فکنــــــده غوغا، دردشتِ سینه شوری زیبا کلام وعاشــق ،شفــــــاف چون بلــوری باآسمــان بگویید ، تا یک نفس بخـــــواند شعـــربلنـــد پرواز .شعـر"جــــــــواد نوری: ------- چون مرغ دریا ،راه خود گم کردم امشب بر نیلــگون دریا، تَـراکُم کـــردم امشب درانتظار چشمِ ساحــــل ،چشمِ خیسم زخـمی تر از زخـم تراخــم کردم امشب ------ شد بلایِ دلِ من ، چشمِ بلا دیـــده ی تو زده آتش به دلم ، حـــرفِ نسنجیده ی تو یا تولب دوز،ز بیهوده سخن،یا من چشم ای به قربان لب وچشم و سروایده ی تو ------ ای لبت حبّ نبات و نفست نفخه ی صــور سینـه ات مخــزن اسرار ورُخَت جلوه ی طور بی بضاعت تر ازآن است که در وصف تو گل یا که درشــأن تـو شعــری بسراید منصـــــور -------- ای درد وبلای تـو به جانم برگــــــرد مگـــزار تنـــــور عاشقی گــــردد سرد هی گفتم و هی وعـده به فردا دادی گــور پدرش کــه قــــول تو باور کرد ------ درجشنِ رفتنِ من یاران عــــزا نگیرید شوق پریدن از این مرغ هــوا نگیرید حالا کـــه من روانم اِنّا الِیـَـــه گـویان این خوشترین ترانه ازآشـــنا نگیـرید ------- عکس تورا درسینــه ی خود قاب کردم روشن دل ازآن هــاله ی مهتــاب کردم آذین نمـــودم سیـــنه ی ویـران برایت من درخیــال سایه ی گل خــواب کردم ------ بلـــوغ شعــــرهای ناتمامم را تو معنــــا کن کلاف گم شــده در دفـــتر شعــرم بیا واکـــن گره خورده است احساسم ، میان فکر مشغولم ازاین آشفتـــه حالی ، خاطــر شعرم تماشا کن ------- الاای شب چــراغِ شــامِ ســردم بیا بنشین ببین غــــوغـای دردم زگرمای وجــودت خلعتی بخش سحــر گاهی که روسوی توکردم ------ افسوس،روزگــار پر از جنگ و غارت است دوران بی خـــــدایی و عصــرجهالت است رسم ستم به شکل دگر جـلوه گرشده است گویا که خون خلق خدا خوردن عادت است ----- الا شیــرین نـــــوازِ شــــور پــرداز که مـرهم می نهـی برسینـه ی ساز توشـــوقِ شـــــــورِشیـرین آفرینی که مضـــرابت کلیــــــد پرده ی راز ------ آن مرد کـــوتاهی که دیشب ســازمی زد برسیـنه ی خــــود سنگ اهـل راز می زد دیدم به خــود پیچیده نامربوط می گفت ازباغ و ملک وخـــانه درشیـــــراز می زد ------- سحـر،گل خنده زد بربوسه ی باد موذّن صـوتِ جـان بخشِ اذان داد چووا شد رشته های پلک خورشید نشــــاطِ زندگــانی بر مـن افــتاد ----- حدیث چشمِ تو فانوسِ دریاست که بربشکسته زورق راه پیداست به شــرم و نازآن جــــــادو بنازم صدف مژگانی و دُرّش هویداست ------ دل میل به سوی چشمه ساران دارد ابری شـــده دل ، هــوای باران دارد بی حوصلگی امان بـریده است مرا از شـــــوقِ نظـر، لقـــای یاران دارد در دوره ی مـرگ عاطفت می ترسم ازشـومی بخــت وعافیت می ترسم ترسم زخودم نیست ،من عادت دارم از رســم پلیـــد بد نِیَت می ترسم ------ سهم من از آتشت شــده خاکستـر پوشیـــده سیاهی به سرم هم بستر دل را تو سیه مکن که این هم گذرد از راه رسـد تـــو را بهــــاری خوشتر ----- بسیار من ازخــدا وازدین گفتم از مـردمی ومــرام وآیین گفتم امـروز که پرده ازرخـم می افتد دیدید همـه ز روی تمکین گفتم ------ اگرچـه زندگـانی خوب ونیکوست گل باغ وجودت سبزوخوش بوست ولی بشنـو حــدیث هـــــوشیاری بقـا مختـصّ ذات حضــرت اوست ------ چه بگـویم من ازاین صــورت بی سیرت ها لافِ خـوش غیـــرتی ازجانب بی غیـرت ها مانده درحیرت ازاین جمع ِخـدا کــرده سپـر ســر انگشت به دندان همـه ازحیـــرت ها ------ رمضـان ماه خــدا باز کند جلوه گری باز روی نظرت جـلوه کند در دگری؟ فرصتی داده خدا تاکه توشاید این ماه به خود آیی وبیایی وشوی خود دگری ------ آمد رمضـان دلم خــــدایی گــردد نفس از همه تیـرگی رهایی گردد هنگام سحـر که بارعامش بدهند از خود بِبـُرَد مـرغ سمـایی گردد ----- ای آهِ سحـر دمی بسـوزان دل من بـرباد بده هستی وآب وگِــل من بی خود زخودم کن که نباشد دیگر در وادی بود ونیستی حاصــل من ----- در زورق عشق جای من هم بدهید هرلحظه صدافزون به دلم غم بدهید بسیار گنـاه کــرده این عاصی مست از بهـرخـــــدا کمی ثــــوابم بدهید ----- هنگام سحـــر مرغ دلم می لــرزد از بسکه نموده روی هم بد بد بد انگـــار کسی مرا صــــدا کــرد بیا در درگــه مـــا کسی نمی گــردد رد ----- ای روســـــیه ، سفیـد پیشانیِ من خـوش آمـده ای به بزم مهمانی من اقبال به فال تـو چنین کــرده بیـــا یک بار دگـــر بزمِ غزل خـوانی من -------- منصورچه کـرده ام که با من قهـری من چون عسل وتوتلـخ تراز زهـری هر جا که صــدا زدی کنارت بـودم در تورِ منی ، صیـد و شکار بحــری ----- نجـوای شبانه از ســرودم جاری است جان مایه عشق در وجودم ساری است مجموعه ی احساسم وکس آگه نیست تا باتو وجـودم شده از غم عاری است ------ تنگ دستی زتنگ چشمی به تنگ روزی زتنـگ رویــی به طعنه برفقـر دیگـران کم زن کُنجِ خـلوت ز گنـج روبی به ------ دل مستِ جمــالِ باکـمالت باشــد روشن دلِ من ازآن جمــالت باشــد خالــی نشـود جـــام نشاطت هرگز هرباده کــه می خوری حلالت باش ---------- گاهی اگرسکـوت کنم ناشناســه ام فـریاد می زنم که بـدانی که کیستم آنقــدر ساده ام که بخوانی زمن مرا ترسم که این سکوت بگویدکه نیستم ----- گــر بگویم خانه ویران است باورمی کنی فصـل زردِ سـردِ ایمان است باور می کنی من نمی گویم. بیابنشین قضاوت باخودت فصل نقض عهد وپیمان است باورمی کنی ----- سجــــــاده ی نماز تو درآسمان عشق یک شب میان خـیل ملایک روانه بود می رفت تا رسیـــد به دریای التجــــا آن جــا که ازصفـای درونت نشانه بود ------ ای دوست بیا ز بنـــــد آزادم کن باآن نفسِ خــوشَت دمی شـادم کن گوینـــد که مردگان چه نیکو نامـند انگار کـــه مـــرده ام بیــا یادم کن ----- آیینه پیش چشم تــو معـنا ندارد گل پیش رخسارقشنگت جا ندارد ظهر فــروزان نگــاهت هم بداند من دوستت دارم چــرا. امـا. ندارد ----- چند روزیست که دل کار به دستم دادست باز عاشق شده ازمرحــــله دور افتاده ست چنـــد گاهی ست زمن خواهش بی جادارد هرچه گویم که به خرجش نرود دلداده ست چه خیـــــالی به سرش هست خدا می داند اسب او تیــز تک باد و هــــوای جاده است نه نصیحت نه ملامت نه زبان می فهمـــــد بی گنــــاهی که چــو طفلی و ساده ست من ندانم تو کـــه عاشق شده ای می دانی این تب شــــــور چرا برتن من افتاده ست هر کسی زاده و پــــــرورده شــــأنی باشد دل منصــور بلا دیده هم عاشق زاده ست ----- نقش پردازی که نقش ازآسمان در می گرفت چتر پروازی به پهنــای جهـــان سر می کرفت آینــــــه درآینــــــــــه لبخند اوشد ماندگار دروجودش عالمی ازعشق حق بر می گرفت ------ ز اشکِ دیده ، دامـن ترنمودم شبی تا صبح، با غم سرنمـودم به گریه باز کردم ،عقده ی دل لهیب نـار،خاکستــر نمــودم شکستم قفـل زنـدان درون را هـــوای نفس را ،ابتـر نمــودم به لطف دوست، آرامش گرفتم درون برمهـــرش عاشقتر نمودم گریبـان هــوس را، پاره کردم هوای عشق آن ،مهتــرنمـودم بریدم دیده ازدیــدارخــوبان زجام وصــل او، لب تر نمودم صفایی یافت، اینک جان منصور چــو مهـرخـــود برآن اخترنمودم ----- دلتنگم وآشفته خاطــرزین زمــانه شورجــوانی رفت وگشتم بی نشانه طی شد بهار عمـر و پیــری ازره آمد بر من نماند از زندگانی جــز فسـانه کشتی به ساحل آمد از غوغای طوفان دیگر نمـانده هیچ عـــذر و نی بهــــانه شورونشاط و شادمانی رخت بربست درگوشــه ای ویــرانه ،کــــردم آشیانه برشاخه های نوجوانی برف غم ریخت مـــوی سپیــد صـورت و سر دانه دانه بشکسته گـــویی قامت مــوزن زیبا کاین سان عصا بگرفته دردستی روانه جای تبسّم برلب است امـروز زخمی خشک و پلاسیـــده ، نه آواز و تــرانه چشمی که برقش آتش افـروزدلم بود خاموش گشت و بی فروغ ازاین میانه بر نارگون رخســـار زیبـــای جــوانی زد با چـــروک دَرهَمَش صـــد تازیانه این حال وروز ماست ای منصور غافل آیا جوان از من ،تو عبرت گیری یا نه ؟ ----- آنکه را داده حق ، خصالِ کمال خانـدان مقــدس ،محــمد وآل فخـــر دنیـــا وآخـــرت باشند وَ سَقــی َرّبهُم ، مقــام وکمال خلق نیکوی احمدی رمزی ست که گــرفته ز خالـــــق متعــال کس نباشد ، به سَروَری چون او ونباشد به دلبــری وجمــــال نه به صورت ،چو ماه و بدرتمام نیک و زیبــا بود ، تمام خـصـال صـاحب قوس وصاحب قوسین که گشـوده درآسمـان ، پرو بال دست آویــز دامنش "منصــور" هـر که با او ،کجـا گرفته زوال ؟ ---- شب است و شمع لرزان، برسربیمارمی سوزد چراغ لاله با آن دیده ی خونبارمی ســــوزد دل عاشـــق ، زبان شمـع ، پایِ تاولِ زایــــر پر پــروانه در ســودای عشق یارمی سوزد شبانگه چشم عاشق تاسحـر بیـدار می ماند به امیـد وصـــال روی توتبــدار می ســوزد به کــوی آشنا هــرکس قــدم زد آشنا گردد دل نا آشنــــا درپرده ی پنـــدار می ســوزد سرِحلّاج بربالای داراست همچــوخورشیدی دلِ منصور درحســرت به پایِ دارمی سوزد ---- اجل نزدیک ومن درخـواب نازم ازاین غفلت نمی دانم چه سازم هـــوای نو جـــوانی می کند دل شرر افکنده درجان،حرص و آزم نمی داند جـوانی ،خستـه ام کرد زفــرجام بدش در سوز وسازم به غیرازحسـرت ودردومکـافات چه سـود وحاصـل از عمردرازم اجل برپشت و پهلو،می زند مشت که بر این سرخمـاری چاره سازم گـذشتِ روز گــــار آرام ، آرام کشـانَد، پــرده را ، از روی رازم برای بخشش از درگاه یـــزدان من امشب غـــرق در رازونیازم چودرچنگال مرگ افتاد منصــور سراپا شـــادمان و ســـــرفرازم ---- به یاد روی ماه تو ،دلم جــــوانه می زند دوبـــاره آتش درون ، ز دل زبانه می زند میان بحـــرعشق تو ، منم غــریق و هرزمان سر شکسته مـــوج غم به هــرکرانه می زند رهاز بیش وکم شده ،گرفته ساغـری به کف به یاد چشم مست تــو میِ شبــانه می زند امان گرفته چشم تو فقط مـــرا در این میان به تیر ناوک نگه ، چه خـوش نشانه می زند زچنگ و نای مطربان ،رسد به گوش عاشقان نوا وشـــور و نغمـــه در میان ،ترانه می زند ----- ای میروماه آسمان ای روح ای آرام جان ای شکّر ای شیرین دهان ای نازنین دلستان برحال مسکینان نگـر ماراتو از خاطــرمبر دل بردی ای سرو روان باماگرانی سرگران ماهمچوبرگی درخزان درپیش پایت سردوان ازما نمی گیری خبـر. ای خوب ای حوری بصر ای مرغ خُلدِ آشیان ای نکته گو شیرین بیان رحمی نما برکشتگان دردام عشق افتـادگان درپیش رو باشدخـطر ماکشتگان بی سپــر ای راحت پیرمغان فــرخ لقای دوستان مهـررخ دلدادگان، چشم وچراغ عاشقان بردیدگانم کن گـذر تا ازتو مانَد یک اثـر عشقت به دل ها آشیان درهرزمان درهرمکان خوش بگذری دامن کشان افسـوس درداای امان دُّروگـُهر، عالی قـَدَر برما نینـدازی نظــر منصــور با بارِگران با وصل رویت شادمان سرمایه اش شد نقدجان نی درغمِ سود وزیان درراه سـودای تو سر زهر تو در جانم شَکر ----- دوچشمِ عاشقِ من،شیوه ی خورشیـــد می فهمد جنون،دردِ مــرا، درلحظــه ی تــردید، می فهمد مــیانِ یک طلــــوع ویک غـــــروبِ روزِبارانی قبای ســـرخِ سبــزی راکه می رقصید، می فهمد توبـاورکـرده ای چون کبکِ ســردرزیرِبرفــم؟ نه همـــایِ بخـتِ من ،آیینه ی جمشـید می فهـمـد خـودم را درخــودم گم می کنم،وقتی که می آیی که خـود احساس ِدردِ مــردِ در تبعید،می فهمـــد ســرم را در میان شــانه هــایم می کنم پنهــــان به رویم هرکه زدلبخندوخـوش جــوشید،می فهمد دراین فکــرم که خود رابدگمان سازم به حال خود کجــا ؟ این رأی باطل را،هــرآن کس دید می فهمد نگاهی می کندبرچهره ام باخنده،بین،منصور بی درداست بگو،هرکس که دردم چـون خـودم فهمید، می فهمد ------ نظر بربرگِ گل کردم تو دیدم زشـــرمِ رویِ توگل را نچیـدم پَر طاووس،رنگ آمیـزی ازتو وَمَن اَحسَن مِنَ الله صِبغَه دیدم پرپــروانه دیدم، زعشق سوزان زبی دردی شدم ، دامـن دریدم ز آوای هـــزار و نغمــه ی رود همـه آهنگ و نام حـق شنیدم فغان ازمـــرغ عاشق درستایش ومن خاموش، بس خجلت کشیدم عیان درهرکجا،نقشِ تو زیباست به جز رخساره ات چیــزی ندارم چومنصـورجدا ازخویش یک بار دل ازمهــــرهمه خوبان بریدم ---- گوشه ی محرابِ ابرویِ تـو منزل کرده ام آشیانی خوش که اندرعمـرحاصل کرده ام بادَمِ صبحِ مسیــــحایِ تو می گیرم نفس زان نفَس درعشق توصد سِحرباطل کرده ام بافروغ دیده ی مست و خمــــارآلودِ تو صــدگره درکار اهل فن و عاقـل کرده ام بسته ی فِتراک ،و دل بیمار و درایمان خلل خوددراین وادی اسیرم ،منع جاهل کرده ام پیش پای سرو رعنایت ،به قصـــد دوستی قامت بالای خـودپیش تومــایل کرده ام از دم صـــبح ازل ،تا آخـر شــــــام ابد آنچه صرف غیرجان شد ،عمرزایل کرده ام منزلم درگوشه ی محراب ابرو، وزدوچشـم پیش پایت همچو باران،اشک نازل کرده ام گر بِه دارعشق آویـــزان کنی، مـا را چه باک همتِ والایِ منصــــور است، کامل کــرده ام ---- لطـفی تـــواگــــربا مـن بشکسته کنی یاقوت دولب، نـــــــذر من خسته کنی لعل لب یاقـــوت تو،اکسیــــردل است این دُرّگــــرانمــایه،چـــــرا بسته کنی تاگـوش جهـــان نشنوداین صحبت جـان درجمـع کسـان،صـــــدایم آهستـه کنی دستان پر از عاطفه ات ای گل مهر
یاسی است که همچـوشاخه گل،دسته کنی عطـــار تـــویی و مــــن دوا می طلبـم باشـــــد که دل شکسته پیــوسـته کنی جان من و تــــوبسته به یک قافیه شعــر دراین غــــزلم چــو رازســربسته کنی منصـــوراگر بسته به جـــــایی باشــد با پاکی جان خویش وارسته کنی ------- عکس تورا درسینه ی خود قاب کردم روشن، دل ازآن هـاله ی مهتاب کردم آذین نمـودم سینـــه ی ویران برایت درگیــــرودارعشق ، فتـح الباب کرد تا گوشه ی محــراب ابـروی تو دیدم خودسجده برآن گوشه ی محراب کردم تا قصـــــه از حسن پریزاد تـوگفتم آتش به جان شیخ وشیب و شاب کردم چون درخیالم آمدی ، گل جلوه گرشد من درخیال سـایه ی گل خـواب کردم درسایه بان خـرمن گیســــوی مهتاب انـدوه دل را شسته و شـــاداب کردم تامهـرتو تابید، بررخسار منصـــــور خط ونشان مــدعی ، برآب کــــردم ----- این جهــــان آیینه ی روی نگـار گِــرد این آیینه مـا پـــروانه وار هست عالم یک فروغ روی دوست این جهان نقشی است صنع کردگار می فشانم اشک شــوق ازدیدگان درفــــراق روی مــاهش زار زار چـــون یکی پروانه گِرد شمـع او بی قــرارم ، بی قــرارم ، بی قرار باغ دل با یــاد او می پـــــرورم تا که باغ سینـه گـــردد گلـــعُذار پا بـه راه دوستــــانش می نهـــم سر به پای دار او منصور وار ---- دوچشم خسته ی من بین هنوز بیـدار است به خون نشسته دل من ، هنوز بیمـار است تن ملـول لگـــدکوب فتنـه های گران فرار من ز حـوادث هنــوز دشــوار است چه گویمت که چه رفته است، بردل خونبار همین بدان که مـرا دل هنوز خـونبار است اگـر به پرسش من آید آن سیــــه گیسو بگو که عـاشق مسکین هنوز تبــدار است اگرچه نیست مرا جـز صــراحی دل خون ولیک مهــر تو درجان هنـوز سرشاراست مرا به چیـــدن گلــهای باغ دستی نیست ازآن که راه گلستان، هنـوزپرخــار است تــوان ز قاصــدک بادهم گــرفته رقیب که سدّ راه من وتو، هنــوز دیــوار است بیا به رغم عـــدو، دست دوستی بــدهیم فلک به جـــوروجفایش، هنوز غَـدّاراست چه پرسی از دل منصـــور خسته ازدوران حکایتی است به دوران که جزء اسرار است -----
درهـــاله ی مهتاب گلِ رویِ تو دیدم اوصاف تو درآیه ی" وَالشّمس" شنیدم همچـون مَهِ رویت که نهان است زدیده خـــورشید رخی درپَسِ ابری نشنیدم تا دل به تو دادم، زهمه مـهــرگسستم پیمان زهمه برســـرعهــد تــو بریدم جامی به طهــوریّ مَیِ نابِ تــو هرگز ازدست نگــارین صنمی ، من نچشیدم درهجررخت روز وشبم گشته قیــامت بردارزرخِ پرده توای ســـروِ رشیــدم امـروزجهان غرق سیاهی و تباهی است باآن ید بیضا ، بنما ،عیــدِ سعیـــدم بانعــرهی مستانه زدم" کـن لولیک" امـابه وصـــالِ رُخَت ای مـَه نرسیدم وقت است که آیی وجهانی بکنی شاد عجـّل بظهـــورک صنـــــما، نـورسپیدم منصــــوروگــــدای تو منم ای مه انوار لطفی بنمــا ، بردل تفـتیـــده ،امیــدم ---- صفای سینه ی ما صبح ساحــل و دریاست فـرح فــزا وملایم ، لطیف و روح افزاست فضـــای سیـــنه ی ما ،آب زندگانی خضــر زلال و پاک و فروزان و جــاری و پویاست حریم خانه ی دل، زمزم است وچشمه نــور قدح به دست وغزل خوان، زِزائران غوغاست جهــــان نماست چوجام جم و چــو آیینه وجــود هستی جان و جهان درآن پیــداست حـریم خانهی دل طوف کعبه ی عشق است گـزافه نیست که این خانه ، خانه ی مولاست چــومــرغ عاشق زاری که درقفس تنهاست میان سینــهی منصـــور بی نوا به نواست ----- مکن بدکـه بد بینی از روزگار نباشد ز فرجـامِ زشتی فــرار صغیـروکبیرش حسـاب آورند اگردرخفـــا باشـد وآشـکار رهـایی ز فـرجــام زشتی مباد قدیم است حکمِ خـداوند گار ازآغــاز و انجـامِ زشتی بترس سیـاهی ودرد وغمِ بی شمــار مسـوزان دل مردمان، هـوشدار یکی دل بسـوزاندت سـوگوار بیـاد آورم آن حکیمی که گفت ز دریـای معنــا حـــدیث بهــار نظـامی سخنگــــوی رضـوانیـان بگفت این سخن نغز وبس آبدار: «رهی پیشم آور که فرجــام کار توخشنــود باشی ومارستگـار» ---- زاشکِ دیـــده ، دامن، ترنمودم شبی تا صبــــح با غم سرنمودم به گریه باز کردم ،عقــده ی دل لهیبِ نـار خاکستـــر نمــودم شکستم قفــلِ زنـدانِ درون را هــــوایِ نفس را اَبتـــــر نمودم به لطف دوست،آرامش گــرفتم درون برمهــرش عاشقتر نمـودم گــریبانِ هــوس را پــاره کردم هــوای عشـقِ آن مِهتـر نمودم بریدم دیـده از دیــدارخـوبان زجــام وصـلِ او لب تر نمــودم صفایی یافت اینک،جان منصور چو مِهـرِخود برآن اختـرنمـودم ---- کــودکم ای جان و ای دلبند من ای شکرخند ،ای شکر،ای قند من ازتومی گیرم نشـــــاط زندگی شادمــــانی ،خنـده ولبخند من چهــره ی معصــوم تو آیینه ام نازدانه، نازنیـــــن ، فرزند من ای شکوفه ،ای بهـــاری ارمغان ای نهـال کوچک ای گلخنــد من نیمه اردیبهشت ، هفتـــاد و سه آمـــدی ای مایه خـورسنـد من تاتـو را نامــید بابایم حسیـــن باحسیــن فاطمــــه پیـوند من روز پیری شو عصــای دست من ای تو کوه استـــوار، الونـد من ازخــدا دارد به دل منصـورامید تا شوی خوشبخت ای فـرزند من ----- غزلی درپایان دوره ی ضمن خدمت کارشناسی درشیراز سال 1376 برای دوستان سرودم .که صفحه بعد مشاهده می نمایید. مرا بیانِ سخن ، سخت و گـران می رسد نغمه ی روز فراق ، زهمـرهان می رسد صبــر زدل شـد برون ، از پَیِ این قافله وقت خــدا حافظی ، زدوستان می رسد روزِجدایی رسید ،جمله دراین مانده ایم قافله سالارعمــرچــه بی امان می رسد اگر خطا دیده ایم، زیکدگـــــر بگذریم سایه رحمت نشان ، زباغ جــان می رسد می روی ای جان من ، فرصت دیـدارکو یاد تو تنها مـــرا ، از این میان می رسد ازدل وجان هرزمان ، شور به پا می شود نام خوش دوستان ،چـو برزبان می رسد نَقل حدیث شمـا ، نُقـل دهـان من است سوز فـــراق شما ، شکر دهان می رسد به وصل خوشدل شدیم،پیک جدایی رسید فراق بس مشکل است،دوان دوان می رسد ســـلام و بدرود من بدرقــه ی راهتـان تا که تــو را یادی از قاسمیان می رسـد
--------- بر منظـرِ زیبــای تو تا چشــم من افتاد سودای غم عشق تو برجـان و تن افتاد رخســـــارگل روی تو تاجلــوه گری کرد صـــد ولوله و شور به مرغ چمن افتاد سودای غم عشق تو آدم نه فقط سوخت کآتش به دلِ دیــو و دَد و اهرمن افتاد آن تلخـــی کام و گره از سینه بر آمد زان حبّه نبات تو که اندردهــن افتـاد منصــوراگر بار امانت کشد امـــروز ازقرعه و فالی است که اقبـالِ من افتاد ---- ای شب،ای همراِز من ،آوازکن لحظه ای از دردِ دوران سازکن هم نـوا درسـوز با مرغان شب صـد زبـانِ بی زبـانی بـاز کن با خـداجویانِ شب درالتهــاب اشکِ ما را محــرمِ این رازکن ای شب ای زیباترین لحظـه ها جان ما با خویشتن دمســازکن ----- مرا مپرس ای عزیز ، هدیه چه آورده ام زبینوایی خجل ، چون یخی افسـرده ام دستِ تهی شاهدِ فقـر و غنایِ من است روزیِ خـــود از ازل زخـوان توخورده ام رو سیـه ومو سپید ، هدیه ی ناقـــابلم خون به دلِ زارِخویش ،لاله ی پژمرده ام مـور تهیدستم و نیست مــرا هـدیه ای پیشِ سلیمــانِ عشق پای ملخ برده ام دست طلب بر درت ، هماره دارم بلند زدست پر معصیت ، اگر چـه آزرده ام ز روز و شبها مپرس ، عمر تبه کرده ام حاصل در یوزگی ، همین که پرورده ام دست گدایی نگر، هدیه ی منصـور بین فقیــرِ این درگَهـم ، از همـه ببریده ام ---- آتش شـوق تو در جــان من است یاد تو هرلحظــه مهمان من است نرگس چشمـان مفتـــونت پــــدر داستـان کفـــر وایمــان من است مانـده عکسی از تو بر دیــوار دل عکس تو آیینــه ی جان من است هرگـز از لــوح دلم بیــرون نه ای یادگارت عشــق وبنیـان من است ----- من در نگاهِ گــرمِ تو ،دنیایِ دیگـــردیده ام درسایه بانِ چشم تو ، صحرایِ محشردیده ام بس کشتی بی ناخدا ،گردیده غرق این نگاه در موج موجِ چشم تو ،دریایِ احمـردیده ام تنها نه من از این نگه ،شیدا و مست وواله ام مستان سراز پا جدا، در پای ساغــر دیده ام پوشیــده چهــــردلربا ، درسایبان گیســوان وز ُطـّره یِ گیسوی او ،شبهای پُر زَر دیده ام بند قبا بگشوده ای ، یا شاخه گلهـا چیده ای کـز پیش بنــد دامنت گلهــــای آذر دیده ام دیگربگـوش من کجا،خوش باشداین سازونوا کاندرمیان نغمـــه ها ، آوای دلبــر دیده ام حُسنت تجلّـــی گر شده ، در کارگاهِ عاشقــان کز جلوه ی رخساره ات ، دنیـای دیگردیده ام گلهـــای صحـرایی اگر، پژمـــرده از گرما شده دربرگ سبز و شاخه گل ، فـردای بهتر دیده ام درپیش چشمت دلبرا،منصــوِرخود گم کرده را چون شاخه گل در پیش رو،لیـلای دلبر دیده ام ----- من ازکـــوی تو هرگــز رو نمی تابم ، گَرَم رانی نمی جویم رهی دیگرکه تاریک است و ظلمانی صلاحِ کــارِ من برخـویش وا مگذار و دستم گیر وفا دارم به عهد و پاس دارم آنچـه می خوانی رموز عشق اگرخوانم ، به تقــدیرت شوم قانع قضایت می خرم بر جان ،گدایی یا که سلطانی الا ای نور چشمانم ، مـرا خوشتر شود از جـان سجود عاشق اندر بحـــر عشقت گَنج پنهـانی مرا سوزد دگراین غم ، چــو آید یاد من هردم یَم و مــوج و شب و افسانه یِ کشتیِّ طـوفانی اسیر عشــق جانان ، ترک ســـرگفتن بُوَد آسان نمی داند مگرآن کس ، دراین وادیست قــربانی نمی بیند دگـرهرگـــز ، غم و اندوه و ناکامی سحر با دیده ی گــــریان اگــر نالد پشیمانی به راه راست شو منصور، اگرچه با خطـر باشد زدامن پاکی اش،هر چند یوسف گشت زنـدانی ----- درانتظار نشستیم و وعـــده ی بار است بیارقنــد دو لب را که وقت افطار است مرا به کعبـه ی مقصود پای رفتن نیست که پای تاول و زخمی و راه دشـواراست درآستان تـو، بشکسته دل بهــــا دارد شکسته را به بهـایی خــریدن ایثاراست اگر تو نیز جفـــــا برمن رمیــده کنی دراین سراچه بیداد پس چه کس یارست ؟ اگرچـــه طعنــه زند برگنـاه ما دشمن خدای را توچه دیدی،هم اوکه غفاراست به بانگ وساز مرا،گرحریف رسواخواست چه غم ز غَدرِحریفان ،خدای ستــّاراست نگار من ز محبت اگر چه سرشـــاراست ولی ز مردم دون مایه ، سخت بیـزاراست به بند زلف کمندش نه من گـــــرفتارم به حلقه حلقه ی گیسوش صدگرفتاراست به دار عشـق کشیـــدی تن بلا کش من دوباره بین ،سرِ منصـــور برسرِدار است اندوه به ســر دارم و ســـر بر سر زانو درد غم و هجـــران نشود چاره به دارو راهم شـــده پر حادثه و راهبری نیست در راه طلب هم نفـس یکـــدله ای کو دستِ من از پای فتــاده کـــه بگیرد ؟ جز سالکِ فرخــنده پی و عارف نیکو بی همــرهیِ خضـــر ندارم سرِ رفتن تاراَست ره و چشمِ چــراغم زده سوسو دستم به گــره بند کمر کرده به ره بُرد ذکرشب و روزش همــه یا ربّی ویا هو دیگر نبـُوَد غم زپریشــانی و انـــدوه دستم چــو رسـد برسرآن خرمن گیسو منصـــور قدم در رهِ آن سروِ سهی زن تا چشـم عنایت بنمــــاید به تو هرسو ----- ریاآتش زند،اعمـــــال انسان ریا نابود ســــازد دین وایمان ریا حجب وحیا نـــابود سازد شریعت سست گــرداند زبنیان ریاهرجــــاکهمنزل کردسوزد محبّت را،صــداقت را واحسان ریا بذرنفـاق است و شقــاوت ندارد حـاصلی جزدرد و حرمان ریا زاییده سستی و ضعف است یقین دارم بود فـرمـانِ شیـطان ریا دل را کند منـزلگه دیـــو تبـاهی آورد ،برجسم و برجـان ریا درآخـرت خــواری فـزاید زخودکن دور،ای جان،ای مسلمان ریا وخـــــرقه و دلـق ُمـرقّع به جان و تن مَخَر،ناز و خـرامان ریا ازخود بران، منصـور هشدار که این سازد تو را بنیاد ویـران ---- قدمی نِه ، به سر بستر بیمـــاری دل چو طبیبی بنــگر ، آهِ دل و زاری دل آسمان برهمه احوال ، چسان می نگرد داستان شب و افسانه ی بیماری دل سال ها رفت وچنان می طلبد اهل دلی که نشیند به سر بستـر بیمـــاری دل من وتنهایی ودرد وغم شب های دراز نَبُوَد اهـل دلی ، درپی دلـــداری دل یاردلجـو که پرستار شبم باشد نیست غیرِ اشکی که کَشَد رنجِ پرستاری دل آه ودردا که به بازارجهان نیست کسی کز سر و زرگــذرد بهرخریـداریِ دل نظــــری ازرهِ الطاف به منصـور نما تا ببینی، غم هجــران و و فـاداری دل ---- از درگه دوست ، روی گردان شده ام طاعت به کناری زده ، حیران شده ام تاریک شـده دلم ، به ســالوس گناه رویم سیـه وچــوشام گاهان شده ام خجلت زده از گناه و شـرمنده از او آباد نگشته ، خــانه ویران شـده ام از بنـده گناه و از خـدا لطف و عطا نـوری زرخش دمیـد وتابان شده ام نومید نگردم هـرگز ازدرگـه دوست فــرمانبرم ومطیــع جانان شــده ام اینک که دوباره لطفی ازدوست رسید از غـم به کنــارآمده ، انسان شده ام روشن دل من ، که او زمن درگــذرد هرچنــد سیاه نامه دوران شـده ام هرجـا که روم ، اگـرچه در بازکنند لیکن در دوست رانگهبان شــده ام منصور فــدایِ هـرچه جانان گوید این بار فـــدایِ جانِ جانان شده ام ----- گرتومی خواهی که فرمانت برند بافرودستـــان گِرانجــانی مکن گرنصیب پادشـاهی، زآن توست عیش کس را ،تاروظلمـانی مکن نیک نامی گر بخــواهی درجهان نام نیکـان،حمـــل نادانی مکن دردل مردم چوخواهی جــاکنی آرزوی جــاه وسلطانی مکن ازتکبـّـرکم نما، افتـاده باش زشتی اندرروی وپنهـانی مکن قدروجاه خویشتن را قـدردان هرکه باشی عیب انسـانی مکن هیچ کس رادل میــازاراززبان اهل دردی،دل پریشـانی مکن باخودم هستم ،دلت رابد مگیر خویِ انـسانی به حیوانی مکن ----- به صفا خـانه ی دل کن نظری ره عشـق است ، بیا کن گذری تاتورا حاصـل ومقصـود دهند دراین خـانه بزن درسحـــری بازکن ، بنــــگر وپرواز نما به هــــوای سراو بال وپری سیرکن درهمـه آفــاق جهان که از این سیر نبینی ضــرری فرصت عمــر غنیمت بشـمار که نمـانَد ز من وتو اثــــری زنده دل باش ورهِ جانان کوش پیشترزانـکه به جــانان سپری چشم دنیـا به قشنگی شده باز زفریب نگهش کن حـــذری به تو منصور نصیحت، هشدار تا رهِ منــزلِ مقصـــود بری ------ با عشقِ تو، من غـرق به دریــایِ جنونم بی عشقِ تو ،همچون شبحی غرقه به خونم با دردِ تو دراوج و عــــــروجِ ملکوتم بی دردِ تو ، همچـون بتِ سنگـّیِ سکونم دل با غم عشق تو ، عجب روضه ی شادی دل بی غم عشقِ تو، جهیـمی ست درونم آنگاه که از نشئه ی عشقِ تو شـوم مست فارغ ز خود و هستی خود ، سیل قشـونم آن لحظه که در بارگهت سجــده نمایم از قیــدِ همــه هستی موجـــود برونم دل ره نَبَرد منــزل مقصـود ، مگردوست بادست تَفقـُــد بـِرَهـــانَد زِظُـــنونم در پیشِ مقامت ،سر من سنگ صبوراست گرصاحب صــد تجـربه و مکرو فُـنونم منصورچه باشد ؟که کُنَـد دعویِ عشقت قــربان تو شاهــا، دل آغشته به خونم ----- من از این بارِگـران ، خسته و دل فرسوده نگـران زانکه به خاکم سِپــُـــَرند آلوده صــــــورتم از اثر گـرد گُنـــــه گشته کبود واین دل سوخته ، چون لاله ی خون پالوده روح قدسی، شـده درچنگِ تنِ خسـته اسیر قبـض روح ا ست همین آنکه خدا فرموده آبروی دل و جان ، درگــرو دینداری ست سالک راه حقیقت ، دل و جـان آســـوده موسم عمر به سـرآمد و غافـــل من خام یارب این درد گــران ،راحت من بـِربوده اگراز رحمـتِ خود امن و امانی ندهـــی نَبـَرَد را ه،دلی را کـه هـــــوا پیمــوده بوَدافسـوس و غم و حسرتِ منصـورازاین حاصــلِ زندگی و عمــــر شَوَد بیهـوده ----- ما غــریبانه به دنبالِ تـو ســرگردا نیم ناشکیبا نه دراوضاعِ جهــان حیــرانیم صبر بیرون زکف و خستـه زایّام فـراق وارثِ خسـته دلِ بی سـر و بی سامانیم روز وشب درپی دیدار همـه در بـدریم قاصدک وار دوانیم و به سـرغلـطـانیم ازغم و رنجِ فــراق تو به تنگ آمده ایم سرســودا ی تو داریم و به دل ویرانیم منتظر،چشم به در، لب به دعا ، سینه فگار یاس باران زده ی اشک فِشـان چشمانیم نیست امـروز گلِ خنده به لب های کسی سازخود می زند هرکس که شه وسلطانیم بیش ازاین غیبت و دوری منما ، ماهِ مراد فصـــل زردی جهان آمده ، ما گریانیم سروِ زیبایِ جنان ، طوطیِ سبزِ زهـــرا آفتــابا ، بنمـــا رو ، که شبِ زندانیم ---- من و تو همصدا با نغمـه و آوای دستانیم نگــاهِ آتشینِ لاله گونِ مـی پرستـــانیم صفای مجلس ما بین،جِنانِ خُلدِ جاویداست ورای این صفا و بی ریایی نازِ مستـــانیم رواقِ چشمِ ما، کاشانه بهرِطوطیِ بزم است قرارِ سینه ی ما بین .که مرغ باغ و بستانیم امان ازما ربوده ، آتشِ عشقِ تو شیرین زاد سراپا گر نسوزد ، چون خلیل و آذرستانیم میان شعله های گرمِ چشمانِ تو ای ساقـی یقین ما هم همان نو باوه و طفلِ دبستانیم اگردرصورت ورخساره بینی خنده ای داریم نظربرداراز این جانب ،کـه آتش درنَیِستانیم نمی یابی مگرما را، دراین مجلس زمدهوشی سپـرده جـان ودل، سرمست از آواز دستانیم به یُمنِ همّتِ والا و گیسوی تو خـوش رعنا بهـــارِ نورسِ فـرخنده در فصل زمستانیم ----- مجلس انس تو ، خلوتگه راز است هنوز چشم جادویی تو ، شعبده باز است هنوز هاله ی حُسنِ تو امشب بِبَرَد رونق ماه سرزلفت شب یلــدای دراز است هنوز شانه وزخمه به آن تارو به این سینه مزن سینه ی سوخته ام،پرده ی سازاست هنوز فقر ظاهر گَـرَم از چشم عـزیزان انداخت کارسازِ من وتو، بنده نواز است هنــوز شب به سرآمد وخورشید جهان تاب دمید عاشق غمزده درسوز وگداز است هنـوز گــردَهَندَم به جهان نعمت عیش ارزانی سوی درگـاه تواَم ، روی نیاز است هنوز رفتی ازچشم و به دل حسرت دیداروکنون درِاین خانه به امّیـد تو باز است هنـــوز چشم منصــور به راه است و به آب آلوده چشــم مفتون تو زیبا گل ناز است هـنوز ----- اشک خونین بارم ازباران اشک دامنی پــردارم از باران اشـک می رود تازیرپا،این آب، اگـــر آستین بـردارم ازباران اشـــک فصل باران درزمستان است ومن هرزمان سرشــارم از باران اشک گرخروشِ سیل را هنگامه ای ست سیــلِ ناهنجــارم از باران اشک سـرخ رویی نی نشان شادی است لاله سان بیمــارم از باران اشک هرکجـا آب است ، شادی آفرین آتشین رخســـارم از باران اشک درمیان باغ و بســتان و چمـــن آسمــان کــردارم از باران اشک دیده ی منصــور اگر بارانی است عــالم اســــرارم از باران اشک ---- رهـایم کن رهـا، از درد ،از افســانه ی مردم رهــااز شِکوَه، از اندوه، از غمـخانه ی مردم تمامِ لحظه هایم صــرفِ حسرت،غم،غمِ بودن چرا دلبسته ام، دل بستــــه بر دُردانه ی مردم بســـوزان، آتشم زن ، آب دِه ،خاکسترِ سردم نمی خــواهم بمانم بیش ازاین درخانه ی مردم جهـان ارزانیِ کـرکس، جهان ارزانیِ کـــژدم من آبادی ســراجویم ، نه این ویرانه ی مـردم کنــون ِآزادم از بنــدِ اسارت،پای کــــوبانم چه دلـشادم ، چه بی رنگم، ازآب ودانه ی مردم زبس عـــــودِ رسیدن می نوازد ، روحِ آزادم به رقـص آورده ام تابوت ِخود برشانه ی مردم بخـــندید و بخنــدانید بااین شعـــردلگیرم که خـودخنـــدیده ام ازحالت رندانه ی مردم چهارشنبه 27 اردیبهشت 88- منصور قاسمیان *** سلامِ گرمِ من از عمقِ جان پـذیرا شو عقیـــقِ جان ودلی زین مـیانه برپاشو سحـرکه سرزندازمشرقِ عطـوفت ِمهـر نگاه منظـــرِ خــــورشید را مهیّا شو یگانه ای به وفا،پاکدل به صحبت ِجان دلیل راه ِ صـــداقت، حریم دریا شو گمان مبرکه زیادت دمی فـــراموشم اگـرنه باورت آید ، بیــــا وبا ما شو برای لحظه ی شادی در انتظـارم باش بیا به بام بلنــــــدای صبح پیدا شو به لوح ِسینه ی منصوراگرچه جا داری بیا به چشم صبـورم، دمی هـویدا شو ----- لبِ گرگِ خونخـــــوار با بوسه بستم شــــــــــرارِ ستم با تبسم شکستم اگـــــر پاسخ سنگ سنگ است اینجا من این عهـد نامـــــردمی ها گسستم به دشمن بگـوهرچه خـــــواهد بتازد هرآن جاکه حقگـوست من با وی هستم ----- برای آن یارعزیزسفرکرده نشنید ناله هایِ مــرا یا شنیـــد ورفت رویِ خـود ازتمامـــیِ ما درکشـید ورفت شد همچـــو ابراز نظـرچشـم من نهان فرصت نشد، نگـاه خودازما بُرید ورفت گفتم مگـربه نالـه ی من رحـمت آورد ســوزدرونِ سینــه ی ما را ندیـد ورفت یادش به خیردردل ماخیمـه اش چه سبز بربال عشق جــزسرخودرا ندید ورفت پرواز شـوق دردل اوشـــــد بهانه ای روکـرد آنچــه بود به دل تاپرید ورفت سجـّـاده اش گشـود ولختی درنگ کرد براسب تند حــادثه یا هـو کشید ورفت یارب چه زود شوق پریدن گرفتـه بود انگارشوق دوست به دل برخرید ورفت سجّــــادی عـزیز تو ای سیـــــّـد بزرگ یادت به خیر روح تو همـــواره تابــناک ------ رویِ گلبرگِ شقـــایق یادگــــاری می نویسم قطعه شعری در رسای بی قراری می نویسم یاد ایّام بهــــاری،روزهــــای بی قــــراری همـنوا با ساز وآوای قنــــاری می نویسم قـویِ برفی رویِ دریـایِ زلالِ صبحــگاهی ازنسیـم باد وبـاران بهـــــاری می نویسم داستـان ِشب برای خــواب ِآرام ِ صبــــوری هفت شـهرعشق را با سرخماری می نویسم لاله سان درالتهابِ شـعله اش درسوزوسازم یادِروح افزا که با چشم انتظـاری می نویسم لب فروبستم قلم برروی گل شیرین بری شد یادِ یـاران درتب ِشب زنـده داری می نویسم ----
«کــــوچــه»
چقـــدرســــاده نوشتیـم رویِ آن دیوار
و بازخـــوانیِ آن 1- 2 -4- هـی بشمـار
چقــدر رنگِ زغــالِ اجـاق جان می داد
به دست هـــای من وتو،اشـاره ی دیوار
وعشق بود شعـاری که رهگـذر می دید
و گــاه نیم نگــاهی به فحش یا هشدار
کسی کـه صاحب دیــوار بود می دیدش
و مـا به مکـر و کلَک وانمــــودِ بر انکار
به دست های فـــرو رفتـه در تولّد و نام
و یاد بــود نویسی به چــرخــــه ی پرگار
تمامِ کـوچــه نفَس بـود،کــاهــگل با عطر
که می دوید به سمت توعشق، صـدهابار
به جـای درد و سرود وپیام و گاهی بغض
فضای کوچـه پر از سـادگی، ز نقش ونگار
کنــــون که چشم برآن کوچه باغ می دوزم
فضــای کودکی ام می شــــود زغم سرشار
غم و غریبی و غربت به کـوچه یعنــی درد
چقـدر کوچـــه مــریض است با تنی تبـدار
«همزمان با نمایش برروی سایت شعرنو»
16/1/1393 فسا
پدرم کارگر است. مادرم بیمار است. پدرم گاه سرِکار وزمانی بیکار.سفره ی خانه ی ما ، خالی ازسبزی واز گوشت تهی است. نیمی از پولِ پدر خرج درمان ودوایِ مادر مادرم می گوید : بچّـه ها من زخجالت چه کنم من زروی هَمَتان دارم شرم ،دختــرم، دست تورا می بوسم، قرص وداروی مرا نزد من آر. پسرم" کاسه ی آبی توبیار . پدرم گوشه ی این خانه ی سرد زانوی غم به بغل زیرچشمی همه را می نگرد . گاه گاهی نفسی از سرِ درد می کشدآه. این کلامی است که من ازلب خشک ترک خورده اومی شنوم. پدرم می گوید: پسرم درس بخوان. تاکه شاید تو به داد ِمن ومادر برسی . من ومادر شب و روز از سرصبح تا شام بهر ِیک لقمه ی نان لقمه ای نان حلال هرچه درچنته ی خود بود به رو آوردیم .حال نوبت به شماست گره ای از گره بسته ی ما بازکنید... این بیانی است که در مدرسه من از زبان پسری می شنوم .درجواب من دلخسته همین دارد وبس .من از او می پرسم که چرا درس نخواندی پسرم ؟ اوجوابی زسر درد به من می گوید : آه آقا ،تو بگو بهر خدا که به این حال وهوا . فرصت خواندن درسی ماندست ؟ فرصت خواندن درس . فرصت خواندن درس............... ----------------------------------------------------------------------------------------- دیوانِ شعـرِحافـظ ِشیــراز یک طرف بانگ وسـرود ونغمـه وآواز یک طرف درباغِ پـر طـــراوت و درشهــرِ دوستی دیدم سبدسبد نِشسته گل ِناز،یک طرف سجــــاده ی نمـاز برای شتــــاب عشق بگشوده بال وپر سوی پرواز یک طرف هر گـوشه وکنـــــار پناهی گـــرفته اند من یک طـرف فتاده وَطنّـاز یک طرف تا آنکـه در به روی غــزل واکند قلـم دستــانِ فیض ِقافیــه پرداز یک طرف --------- بین مـــرگ وزندگی پا درمیـــانی می کنم لهجه ام تلخست ودائم روضه خوانی می کنم کـــار من بالا گــرفته ، تـــازه در ناباوری تا بــرای دیگـــری شیــرین زبانی می کنم ساده ام اقبـــال وبختم ریخت از غـربال من باوجود خـوش خیالی ، بدگمـــانی می کنم ریگ در کفش خـدا هم گوییــا من کرده ام تا ورق های کَسـان را باز خـــوانی می کنم سنگِ سخـتِ آسمــان یا هرچـه آید بر زمین می رســـد بر پای من ، دروازه بانی می کنم مرگ نقش دلخـــوشی، درنقشِ خود بازیگرم تا فــریب خود دهم من زندگـــانی می کنم شعـربادمجـان صفت کـــو،تا مسمایش کنم نام خــــود زیبنده هرســــازمانی می کنم ----- فرامـوش ازچــه کـردی رسم آداب رفیقت مـُرده ،خـود را خسته دریاب چه کـردی روزخوش تا مـردمان هم دهنــدت روز بیمــــاری کفی آب همین یک نکتـه برخــوان ازسرشوق که درمکتب نوشتی خـوش خط وناب معـلّم داد تعلیـم وتـــــــرا گفت : (( زآدابِ ادب دریــــــاب آداب)) ----- تقدیم به گلهای زندگی دوستم آقا سید بزرگوار .... دودخترنازش به نام های نرجس ومریم درخانه باغی دارم مجسـّم ازعطروبویش سرشار زمزم باغم بهاریست ازسهم کوثر تامیهمانش باشد مقــــدّم سهم من ازپیش بخشیده مادر یک شاخه نرجس،یک شاخه مریم ازعطـــــرگلها دارم نشانی یک آسمان عشق باران نم نم روکرده فضلش درخانه امروز دریای رحمت پیوسته کم کم باشد امیـــــدم ازفضل مادر برمـــاعنایت حـــق مسلّم ------ زلال وسعتِ چشم تو بی کــران دریا هــوای ساحل توزنده دل کند جان ها رفافت ازتوگرفته است رنگ بی رنگی امید وصــــل تومعنای ساحل ودریا قــــدم گذار به ویرانه ی دلم امشب که بوی عطـرتوریزدبه خـانه ام گلها شمیم عطـرتـوپیچیـده تاکنـاره صبح به انتظار نشسته است مرغکــی تنها کدام چلچله برشاخسارنغمه می خواند که کس نمی شـــود ازحالت دلم آگـــاه ------- دریا مــــرا ببخش اگـــر بی بضـــاعتم پوشیده دار قصـــــه ی درد ومــــرارتم درویش وارروزیِ یک روزه ام بس است باآسمـــــان بگــــــوی تاکه نماید حمایتم دریـادلم به دست توست تومیدانی وخدا کاری مکن کـــــه گم کنم ازنو اصــــالتم تصـــویر خستـــــه ام چوکف وآبروی من حالا کــــه غرقـــه ام به کفت کن رعایتم دریا دلم گــــــرفته زبیــــــــداد بی دلان دیگر مــــده ز شب صفتــــانت،خجالتم دریا هنـوز عشـــق برایم حکــایت است؟ یا نشنـوی چـــــه بـوده وباشـــد حکایتم؛؛؛ یک بارخودکشــانده ای ازچاله ام به چاه دیگــر مکن به چــاه ضـــلالت حــــوالتم ------ ه تقدیم به گلی ازباغ معرفت بپاس تمام مهربانیش زندگی بردفتــرت گل هـدیه دارَد ارمغان هـربهاران تازه ترسازد نشاطت بی گمان روی گلچهـــرت نگیرد رنگِ اندوه وملال آفتــابِ دیده ات رخشنده تر ازآسمان فالگیرِ کــــــوچه بر اقبالِ تودستش قلم راحتِ روح وروانت ازخــدای آیــد نشان خالِ زیـبا گردد اسفنـدی برایِ چشم ِشور پرده دارِعــــرش باشد بر نگاهت پاسبان وارهـانَدغم،خداوند ازوجودت پاکِ پاک ره نماید ســـویِ خوشبختی ترابادوستان ----- مشق زندگـــانی را باتوکـــرده ام آغــاز آمــدم به دیـدارت کن بغـــل برایم باز خـوب من دمی بنشین باتوگفتـــگودارم رونمـوده ام ســویت ای شکـوفه طنــاز یاسِ پاکِ باغِ مـن باتــوعهــدمی بنـدم تاجهـان جهان باشـدباتـومی کنم پـرواز شب گذشت وروزآمد،همچنان توخاموشی ای پرنده ی عاشق خـــوان برای من آواز ------ آن چهره ی دلگشا چه بدخیم شدست این چهره زدشمن است یایاران ست امــروز غریبـه شـــــد دلم می دانی از واژه ی شعـر خویشتن نالان ست ازهـرطرفی میان شعـــــرم طــوفان برپاشــود و هـــزار دل حیران ست افســــوس که دررگ بهــارم، پاییز پیداشـــد وناامیـــدی ام حرمان ست ----- عقیم هم که باشی چهــــــارنان خورداری .....آب ، برق ،گاز وتلفن ......... .راستی آیا هنوز براین باوری که.... فرزند نیک گلی ازگل های بهشت است ------- ابری توبگــو چـــــرا دلم باران ست حالا که دلم به شعــــرتومهمان ست نفرین به غزل. به من،به چشمان نجیب وقتی که فضـــای ما پرازشیطان ست صد نکته نگفـته شـــــدفراموش دلم انگار زمــان زمانه ی هـــذیان ست ---------------------- روح تشنه،دیده خسته ،پای لنگ وجان به لب دارویی امشب برای جمـــع دردمن فرست ------ توکه خــاری به چشمان غمین مـردمان بینی عجب، تیری چنین درچشم تارخود نمی بینی ----- وقتی پدر به قهـرپسر می شود فنا دیگر چه اعتبــار به اخوان روزگار ----- معذرت می خواهم ازاین تلخ کاری های دل اوبنــای نــــاز دارد ،مـن خجــالت می کشم ---- درصحنه ی محـشرکه همه مات وخمـوشند دیوانگی ام باعث خنـــــدیدن خلق است ---- من دزد نابلـد که به ویـرانه می زند اودزد دلربا که دل ازمن ربود ورفت ----- تاخلیــل وآتش وطوری به پاست راه ایمـان وصداقت محکم است ------ به باغی که پــرورده گلکـارخــار دراین باغ چون گل شکفتن خطاست ------ به نالیــدن نبــاشد حق شناسی بزن درسیـنه آتش ، دم فرو بند ----- ابوذر قـــــــدر پیغمبر شناسد نه هـرکس بوی زر دردیده دارد ------ از اینکه کسی مرا نگیرد غم نیست ترسم که به شــاخ گاو برخورد کند ------ آتش اندر کف بوَد مخـــــلوق را درامتحــان کاش ما هم می توانستیم چون یوسف شویم ------ گویاکه اظهارمحبت دشمنی زاست بهتــرکه ماآیینــه راتنهـــا گذاریم ---- در زمینی کــه ریا تحسین کننـد بی حیـایی حـــرف اول می زند ---- من که خودخاری نبودم برسر راه کسی از چـه رو چرخ فلک اینگونه آزارم کند ------ بگـــوتبر بزند هرچه هست بردارد دعا کنید خــــدا ریشه رانگه دارد ------ این جامـه ی تهمتی که برتن دارم ایکاش همان قمیص یوسـف باشد ----- عــــزاگـرفـــــــته دلم دررثای غـربت خویش همیشه زل زده درگوشه ای به عادت خویش ----- حوالت باخـــــدا کردم چو دیدم حنایت پیش من رنگـــــی ندارد ----- داری اگرســراغ به عالم کسی چواو جان هرآنکه دوست توداری بیا بگو ----- احـــــدا خــاک مــــراخشت مکن که مصیبت زده ای بازبه دوران آمد ----- عذرمی خواهم من ازاین تلخ گویی های دل اوبنـــای ناز دارد من خجـــــالت می کشـم ------ گویا که اظهـار محبت دشمنی زاست بهتــر کــه ما آیینه راتنها گــــذاریم ------- طفل یک روزه ای و دل زخــــلایق ببری وای اگرگل شوی از غنچه درآیی چه شود ------ این احتمـال هست بمیــــــرم برای تو ماندن کجـــــاوپای رسیدن به پای تو شایدکه زنده ماندن من دردســــرشود پس می روم تا رود ازســــــربلای تو ای خاطــــرات تلخ به کامم فرو شوید تا زهرشــوق باز بنوشم بــرای تـــــو اینجا برای ماندن من جـای بس کم است من می روم دوباره بماند هــــــوای تو ای تلخ درمــــــزاجِ تو داروی نام من این جا بمــان کمی که رسـاند دوای تو دیگربهار پیش دلم خستـــــه می شود وقتی نمی رسـد به دلم التجـــــای تو ------- فعلاً :تابعد تا خدای ما چه خواهد.
******* نوع مطلب : <-PostCategory-> برچسب ها : نوشته شده در چهارشنبه 13 آذر 1392 توسط منصور قاسمیان نسب| تعداد بازدید : 894
اخرین مطالب
درباره وبلاگ آرشيو وبلاگ  شنبه 10 اسفند 1392شنبه 03 اسفند 1392 جمعه 02 اسفند 1392 پنجشنبه 05 دی 1392 چهارشنبه 04 دی 1392 سه شنبه 03 دی 1392 سه شنبه 19 آذر 1392 دوشنبه 18 آذر 1392 يکشنبه 17 آذر 1392 شنبه 16 آذر 1392 پنجشنبه 14 آذر 1392 چهارشنبه 13 آذر 1392 دوشنبه 04 آذر 1392 يکشنبه 07 مهر 1392 جمعه 01 شهريور 1392 پنجشنبه 03 مرداد 1392 سه شنبه 01 مرداد 1392 شنبه 03 فروردين 1392 جمعه 02 فروردين 1392 چهارشنبه 02 اسفند 1391 چهارشنبه 11 بهمن 1391 جمعه 01 ارديبهشت 1391 دوشنبه 01 اسفند 1390 جمعه 09 ارديبهشت 1390 شنبه 07 فروردين 1389 جمعه 28 فروردين 1388 يکشنبه 09 فروردين 1383 پيوندها نظرسنجي آمار وبلاگ افراد انلاین : 1کل بازديد : 86352بازديد امروز :18بازديد ديروز : 10ماه گذشته : 70هفته گذشته : 70سال گذشته : 6840تعداد کل پست ها : 29نظرات : 75پشتیبانی قالب  Powered By rozblog.com |
||
|
|
